Blog nr. 49…
Mae Rim, Thailand, 13 december 2019.
– Enerverend & Leerzaam…
– Ideeën & Aanbiedingen…
– Lucky (is) de kat…
– Cream wil de wereld verkennen…
– Leuk bezoek…
Het was even wachten op dit Blog – Waarom..?
.. het kwam er niet van en ik was druk met…
Bouwzaken…
Blog 48a ging al over onze bouwacties…
Die vorderen tergend langzaam.
De bouwschets is klaar en de plek ligt gereed – maar we hadden oponthoud. Mijn eerste ontwerp was te groot en toen werden er maatregelen tegen illegaal bouwen afgekondigd. Wij wilden het naadje van deze kous weten voordat we verder durfden, want…
Landrechten zijn zeer ingewikkeld in Thailand.
Land heeft zogenoemde ‘Landtitels’. Er zijn meer dan 5 opeenvolgende titel-niveaus en alleen de hoogste (Chanot) kan particulier bezit zijn.
Het land waar we een huisje op willen bouwen is formeel (nog) van de staat – “van de koning” zeggen ze hier.
Enfin, ik bespaar jullie verder juridisch geblaat .
Wij stopten dus om eerst duidelijkheid te krijgen. Hier vraag je zoiets aan het dorpshoofd en die zei “geen probleem”, maar dat vond ik te vaag.
Daarom bezochten we het Landoffice [Comtidin] – vergelijkbaar met Kadaster – en de verantwoordelijke afdeling op het gemeentehuis [Obator]. Ook raadpleegden we 2 juristen.
Hoe het zit…
Het valt mee. De regeringsplannen zijn gericht tegen écht illegale bouw. Er zijn bijvoorbeeld villa’s en resorts gebouwd in natuurgebieden die nog niet in kaart zijn gebracht.
Ons huisje komt op geregistreerd land met bijna de hoogste titel. Wij hebben het gebruiksrecht en mogen er op bouwen, zij het niet groots* en zeker geen uitgebreid resort. Resorts zijn er trouwens genoeg, mede omdat er momenteel minder toeristen komen.
* 150 m2 is de richtlijn – ons huisje wordt 80 á 90 m2.
Enerverend en leerzaam…
Misschien denk je nu ‘wat een gedoe Luc’ – ‘waar begin je aan’, maar zo ervaar ik het niet.
Ik klankbord regelmatig met 2 andere Nederlanders met bouwervaring in Thailand – bijzonder leerzaam en inspirerend – (dank aan Paul + Frans!). Heb meer dan 10 opvolgende schetsen gemaakt en ook daardoor veel geleerd. Ook het uitzoeken van onze rechten en mogelijkheden heeft veel opgeleverd.
Ik zie het trouwens als veel ontwikkelingen in het leven; het gaat om het proces of de reis, om dáárvan te genieten en leren en verder te komen. Kan ik heus niet altijd hoor – ben regelmatig down of opstandig geweest. Verder is het rete-lastig dat ik de taal niet spreek. Sommige cultuur-eigen-aardigheden zijn sowieso moeilijk of gewoonweg “niet te volgen”.
Veel positiefs – voorbeelden…
In het Landoffice konden we onze vragen direct aan de betreffende hoofdambtenaar voorleggen – zonder afspraak en zonder wachttijd! – dus geen: “maak maar een afspraak” of “kijk maar op de website”.
We werden aan zijn bureau uitgenodigd en hij nam de tijd. Zijn antwoorden waren vakkundig en helder en… alles met een glimlach.
Idem in het gemeentehuis – meteen aanschuiven; kundig, geduldig, vriendelijk en hulpvaardig, met goeie antwoorden en tips.
Zo ook bij het dorpshoofd en het elektriciteitsbedrijf – “ga zitten..” en “zeg het maar” – respectvol, vriendelijk en zonder haast… heerlijk.
Ik verbaas me trouwens ook over hoe dat in ziekenhuizen gaat. Kom er gelukkig zelden, maar de keren die ik er was – voor mezelf of Sa of Cream – konden we altijd meteen terecht en geholpen worden – (maximaal 45 minuten wachten op onze beurt).
Eerlijk is eerlijk…
Ook hier houden ze van uitgebreide papierwinkels.
Ook hier draait de ambtelijke molen soms langzaam – (tussen aanvraag en realiseren van de elektrische bouwaansluiting zat 6 weken).
Arbeidskosten zijn relatief laag en de bezetting overdadig – (daardoor?) – bijvoorbeeld in ziekenhuizen lopen baliemedewerkers, assistenten en begeleiders elkaar voor de voeten.
In Thailand is nog veel analfabetisme – vooral bij ouderen en bergbewoners – en Thai leerden van de Boeddha (en hun koning) om ouderen en behoeftigen met respect te bejegenen. Eigenlijk zit het ingebakken in de aard of cultuur: ‘wees respectvol behulpzaam, zonder oordelen’ – een pracht-kwaliteit.
Toch heb ik ook de indruk dat veel zaken hier pragmatischer en efficiënter gaan dan in Nederland; minder formeel en met minder rompslomp.
Noot: ik zag op het NL-se nieuws dat veel senioren het digitale bankgedoe niet kunnen (of willen) bijbenen. Terwijl de banken er veel aan doen om de persoonlijke service te verminderen – met argumenten als efficiëncyverhoging en kostenbesparing.
Eerlijk is eerlijk – ik ben uiteraard niet objectief (want zelf senior) en kan en wil niet oordelen, maar ik vond het echt pijnlijk, ook om sommige commentaren te lezen. Want… wat blijft er van ‘het leven’ over als we alles in cijfers of Euro’s vertalen..?
Ideeën en aanbiedingen…
In het vorige Blog schreef ik dat we (nog) onvoldoende geld hebben om al onze plannen te realiseren en ik vroeg om suggesties en raad. Daar kwamen interessante en helpvolle reacties op – teveel om hier te beschrijven. Dank voor de ideeën, dank voor de aanbiedingen..!
Sommige ideeën lijken makkelijk te doen, andere zijn bewerkelijk of misschien niet uitvoerbaar. Ik wil er gauw concreet mee aan de slag.
Lucky (is) de kat…
Poosje geleden sprongen er op het weggetje naar ons huis ineens 4 mini-katjes voor m’n auto. Vlakbij lag een grote plastic zak dus… gedumpt? Ik stopte om ze te pakken, maar ze verdwenen vliegensvlug in de struiken. Dit herhaalde zich de dagen erna. Soms werd ik geholpen door Cream, maar steeds zonder succes, terwijl hun aantal afnam en ze zichtbaar magerder werden.
De zesde dag wandelde ik ’s morgens met Snuffy en zag een katje in de zon liggen – (de laatst overgeblevene). Zij was gericht op Snuf en dat was mijn kans; ik greep haar en tilde haar op – ze was graatmager en had diverse wonden. Snuf kwam nieuwsgierig snuffelen en het katje raakte in paniek. Ze probeerde weg te komen en haalde uit naar mijn handen en gezicht. Bloedend pakte ik haar nekvel en hield haar op afstand en zo gingen we naar huis.
We deden haar in een aparte kamer en verwenden haar en en de dierenarts verzorgde haar wonden. Langzaam kwam ze bij en wonnen we haar vertrouwen, en nu…
.. ligt ze hier naast mij te snorren, met een glanzend en bolrond buikje.
Sa koos haar naam: “Lucky”, omdat het beestje volgens ons geluk heeft gehad en wij ook blij met haar zijn.
Cream…
.. was erg enthousiast over haar bezoek aan Engeland. Ze is letterlijk en figuurlijk gegroeid en wil nu graag in het buitenland gaan studeren. Wij staan daar helemaal achter maar… eerst nog een jaartje hier naar school vinden we wijzer.
Ze is al uitgenodigd om volgend jaar naar Amerika te gaan. Maar dat heeft niet onze voorkeur, we zien haar liever naar Europa gaan – vindt ze zelf overigens ook aantrekkelijker.
Leuk bezoek…
Vriend Huib is gisteren geland – (ik voorspelde al dat hij snel weer zou komen). Hij blijft 4 weken en dat wordt weer genieten. Sa is druk vanwege het hoogseizoen, dus we zullen meestal samen optrekken – geweldig..!
Later in januari komen Pauline en Nico ons opzoeken – krasse senioren met een voorliefde voor Azië. Zij zijn benieuwd naar hoe wij leven en wij benieuwd om hen te ontmoeten. (Pauline is fervent Tai Chi beoefenaar. We oefenden regelmatig samen in dezelfde ‘school’.)
Hier eindigt Blog nr. 49… – dank voor het lezen..!
Wij wensen iedereen super feestdagen en een stralend envoorspoedig 2020..!!!
Luc & Sa & Cream (& Huib)
Reageren..?
– Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
– Overige opties, zie: » Contact…
– Zie ook: » Disclaimer- Privacy…
