Geplaatst op

Blog nr. 50… – 14 februari 2020

Happy Valentijn..!!!

Blog nr. 50…

Mae Rim, Thailand, 14 februari 2020.

Krasse knarren…
– Proefbaar plezier & Steeds beter…
– Bouwnieuws…
– Opportunist & Suggesties…
– Dieper & Harmonie


Veel gebeurd sinds het vorige Blog…

Twee bezoeken…

Ze brachten ons plezier en meer…
Vriend Huib was er weer, 4 weken tot half januari – bijna elke dag samen op pad en hij was verbaasd dat we telkens nog nieuwe plekken bezochten. Belangrijker is of hij genoot en dát deed hij – eigenlijk wilde hij blijven.
Huib ging ook een aantal dagen naar Laos; varend over de Mekong naar Luang Prabang, een stadje met Franse invloeden – “prachtig” zie hij later.
Momenteel denkt hij na over hóe hij langer kan komen; dát hij weer komt lijkt zeker.

Krasse knarren…

Huib was in februari 2019 ook hier en ging toen nog naar een eiland. Daar gleed hij uit en beschadigde een knie, tamelijk ernstig. Hij werd gerepatrieerd en in NL geopereerd. Daarna revalideren en voordat hij naar Thailand ging zei de therapeut: ‘gebruik je knie normaal, beweeg veel maar forceer niks!’

Welnu, hier in de buurt is een cave-temple – [tempel in een berggrot]. Eerst moet je een steile trap op (ruim 100 treden), daarna eenzelfde aantal treden omlaag de grot in – soms erg steil en met nauwe doorgangen. De beloning is geweldig: grote ruimten met indrukwekkende rotsformaties en Boeddhabeelden geven de tempel een heel bijzondere sfeer.

Maar… de volgende uitdaging komt daarna. Als je de grot weer bent uitgeklauterd kun je kiezen: terug naar beneden of verder omhoog… 700(!) ongelijke treden kronkelend naar de top van de berg. Je warm-verdiende loon: het eureka van je prestatie met als toefje een tempeltje, een Chedi, én een schitterend uitzicht.

Wij gingen de uitdaging aan – meditatief, stap voor stap. Het was rond twaalf en de zon lachte helder en heet naar ons! We volbrachten het en het was de moeite waard – de ontdekking dat iedere leeftijd haar eigen tempo en uitzichten heeft was verrassend…
PS: de krasse knarren hadden de dagen erna nauwelijks spierpijn.

Proefbaar plezier…

Daarna kwamen Pauline & Nico 6 dagen. Zij zijn ook 70+ en hebben veel reiservaring. Beetje spannend of ze een bezoek aan ons wel interessant zouden vinden. Dat pakte goed uit – een paar reacties: “wij hebben enorm genoten met jullie in en om Chiang Mai”.
Daarna gingen zij nog een weekje naar zee en strand en schreven algauw: “wij missen jullie nu al; het geduld en plezier waarmee je ons super fijne dagen hebt bezorgd en de spontaniteit en lach van Sa..”
Op een middag maakten ze hier Thaise gerechten met Sa. Ze hadden veel plezier en dat was Proefbaar: “aroi-maak-maak..!” [erg lekker].

Noot – Pauline en Nico wilden ook naar de ‘cave-temple’ – ook met hen gingen we hélemaal naar boven – iedereen was trots en voldaan – (Sa was ook mee) .

Rijker en ruimer…

Ik vond het stil na de bezoeken. Uitwisselingen, over Thailand en over levenslessen, geven mij altijd veel voldoening. En soms is het gewoon fijn om Nederlands te kunnen praten.
Anderzijds is de rust ook weer goed – om bij te komen en zaken te laten bezinken.

Steeds beter…
Ik merk na elk bezoek dat mijn kennis rijker en mijn inzichten ruimer worden – “ik word steeds beter” zogezegd.

Jaaa… ik word steeds beter en Sa geniet ervan mee..!

Bouwnieuws…

Erg weinig helaas. We wachten op een offerte van de aannemer – tevens het dorpshoofd in Mae Ann. We voelen ons enigszins verplicht – met hem goeie maatjes zijn kan ons leven daar makkelijker maken. Soms hebben we namelijk zijn goedkeuring nodig. Tja, dat is hier anders dan in Nederland – hoewel… ook in NL gaan dingen vaak soepeler dankzij goeie relaties.
De aannemer zei dat de offerte vóór 15 februari klaar is, en als die goed is kan hij snel beginnen.
We houden moed..!

Opportunist…

Ik bladerde door m’n Blogs en besefte dat veel toezeggingen traag opgevolgd worden. Regelmatig beloof ik ‘later meer’ maar… het komt er niet van.
Niet omdat ik niet wil of kan, maar door opportunisme – in mijn fantasie kan ik heel veel, maar de praktijk blijkt stroever. Mezelf dwingen leidt meestal tot strijd met de opstandige Luc en dat voelt als energieverspilling.

Een optie is om positieve uitkomsten te bedenken – zo van: ‘ik weet hoe schrijven mij inspireert en dat wil ik nu meemaken’.
Dit brengt mij op zo’n eerdere belofte: suggesties om de emotionele balans te behouden (Blog 47).

Suggesties…

Als mijn emotionele balans naar negatief neigt en ik tegen dingen opzie, werkt het (voor mij!) om positieve uitkomsten te vinden bij wat ik wil doen. Dat begint bij kleine dingen zoals “ik neem nu een douche want dat voelt verfrissend” – “ik ga nu wandelen want dan voel ik mij kwieker”. Belangrijk is dat ik mij de uitkomsten levendig voorstel, ze als het ware vooraf al voel.

Soms maak ik een ‘doe-lijst’ en schrijf achter de taken de goede gevoelens die ze opleveren – zelfs nare corveetaken kunnen zo plezierig worden.
Kern-truck: pas aan iets beginnen als ik echte inspiratie voel.

Stapje dieper…

Ik schreef al eerder over mijn depri-neigingen – ben zeer goed in piekeren en bezorgd zijn. Vroeger zou men mij misschien wel de depressie-sticker hebben opgeplakt. Ooit wilde een deskundige mij positief makende medicijnen geven. Ik geloof in zelfhelende vermogens en ben een tikkeltje eigen-wijs, dus: niks genomen.

Wel werkte ik veel aan m’n emotionele huishouding – vind mijzelf nu best ervaringskundig. Toch werd ik onlangs verrast door een andere visie: zogenaamd negatief zijn* is niet zo slecht als ik dacht.
* zogenaamd – immers: negatief en positief bestaan alleen dankzij elkaar.

Verstandelijk of intellectueel wist ik dat wel, maar vanbinnen – mijn hart geloofde dat ik door mijn negativiteit minderwaardig was. Ik keurde mezelf erom af en dat voelde pijnlijk.

Harmonie = Hartverwarmend…

Uit een vorig Blog: “als mijn hart en verstand Niet met elkaar in harmonie zijn, wint mijn hart… altijd!”
Daarom voelde ik pijn. Om weer in harmonie te komen moest ik mijn hart overtuigen van het verstandige: “negatief zijn is niet perse slecht”.

Ik bedacht dat een ‘half leeg glas’ wel degelijk ook positief kan zijn – bijvoorbeeld: een signaal dat er wat bij moet, of… het is inderdaad ook nog halfvol.
Teleurstellingen en moeiten (kunnen) leiden tot nieuwe wensen, en dat leidt tot ideeën, oplossingen enzovoort. Toen ook mijn hart daarvan overtuigd was, voelde ik haar warmte stromen: harmonie hersteld..!

En verder – piekeren en bezorgd zijn betekent ook: goed kunnen nadenken en alert zijn op gevaren en alternatieven – kortom..: ik beschik over fantastische kwalitieiten!

Overigens, teleurstellingen leiden Altijd tot wensen – maar die worden vaak overschreeuwd door de realiteit (de teleurstellingen). Ze verdwijnen naar de diepte om van daaruit meer teleurstelling te genereren, de bekende negatieve spiraal.

Belangrijk…

Ik wil depressiviteit niet bagatelliseren, integendeel! – het kan erger dan afschuwelijk zijn, en (b)lijkt soms ‘ongeneeslijk’. Trouwens, niemand anders dan degene die het treft kan er echt over oordelen – alle externe deskundigheid ten spijt.
“Ik ben de enige die mijn innerlijke bewegingen écht kent en kan begrijpen”- geldt volgens mij voor iedereen.

Natúúrlijk kan het opluchten om je zorgen te uiten – natúúrlijk kan externe hulp (al of niet professioneel) je goed doen – en natúúrlijk kunnen medicijnen soms verlichting bieden, maar...

Ik denk dat ik wil zeggen… “alsjeblieft, eerst en vooral: keur niks van jezelf af en erken je waarde..!”
– iedereen is waardevol zoals hij/zij Nu is – iedereen is onvergelijkbaar uniek en doet ertoe..!
“Ieder grassprietje is nodig om de wei groen te kleuren!”
(Mijn woorden zijn ontoereikend, helaas.)

Noot: schroom niet als je hierover wil klankborden..!!!

Hier eindigt Blog nr. 50 – ik hoop dat je ervan genoot – dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…