Blog nr. 68… 3 december 2022.

Blog 68…

Mae Ann, Thailand, 3 december 2022.

Laatste nieuwtjes..!
– vandáág komt vriend Huib logeren…
(straks van het vliegveld ophalen).

– rond nieuwjaar komt de Thaise familie enkele dagen…
(met een busje dus met z’n velen, ahum).

Laatste nieuwtjes (vervolg):

– Nu op de site: (Aanmelden voor) ‘Nieuws’ – (zie boven rechts)…
Let op: als je al (blog)nieuws ontvangt ben je automatisch ingeschreven…
(uitschrijf-optie komt gauw).

– Jammer… “Win je eigen Geluksolifant” lukt nog niet.
Ik was te optimistisch over de voortgang met de Webshop.

Test: reageren op dit blog is mogelijk (uhhh… als ik de juiste instellingen heb aangezet).

Verder in dit blog:
– Eerlijk bekennen…
– Belofte maakt schuld…
– Als de schoen past – Het zij zo…
– Thaaie stuf – De Praktijk (4 punten)…
– Boeddha: “Doe goed”..!
– Evolutie..?

Eerlijk bekennen…

De Webshop opzetten kost(te) meer tijd en moeite dan gedacht.
Soms liep ik vast met invoeren.
Gelukkig kon site-beheerder Marco mij telkens vlottrekken – bedankt Marco!

Het activeren van Ideal (betaaloptie) houdt de zaak op.
Mollie, de betaalservice, wil eerst onze Leveringsvoorwaarden* goedkeuren.
* zie onderaan.

Belofte maakt schuld…

Herken je het volgende..?
Ik denk deze weken aan beloftes, onbeantwoorde vragen en niet waargemaakte voornemens.
Mijn grootste zorg: wie of wat ben ik vergeten!?

Even persoonlijk: kwam ik een belofte niet na..? – 1.000 x Sorry..!!
Weet uiteraard niet wie/wat ik écht vergeten ben, daarom alsjeblieft: herinner mij eraan.

In blogs schrijf ik regelmatig ‘later meer’.
Neem mij dan voor om over een onderwerp meer te schrijven, maar soms gebeurt dat niet…
– meestal komt het gewoon (nog) niet uit m’n vingers.

Als de schoen past…

Regelmatig krijg ik vragen als “Wat is nou het moeilijkste in Thailand Luc?’
– of andere vragen die negatieviteit uitlokken.

Vaste lezers weten al dat ik liefst positief schrijf, vanuit mijn overtuiging dat afzeiken en negativiteit leiden tot afbraak of erger.

Overigens, aan irritaties of pijntjes kunnen we ontdekken wat er mis is en aandacht vraagt – feedback dus.
Meester zei: “als de schoen past, voel je de voet niet” – dát bedoel ik.
(Betekent ook dat we vaak niet beseffen hoeveel er wél goed gaat.)

Het zij zo…

[Nu ik toch aan het wijsneuzen ben]…

Ik zeg regelmatig ‘het zij zo’.
Want ingaan tegen het onvermijdelijke vind ik zonde van m’n tijd en energie.

Door ‘het zij zo’ kan ik nieuwe hoop toelaten en nieuwe mogelijkheden vinden of creëren.
(Dit schreef ik eerder – “herhaling geeft kracht aan reclame”.)

Voor wie gelooft in hogere machten en zegt: ‘het is aan de kosmos of aan …’ [vul in waarin jij gelooft] en daarna onverschillig gaat afwachten… – volgens mij is dat niet de bedoeling.

Ik kreeg een mooi inzicht aangereikt – ‘s kijken of ik het kan verwoorden…
Vraag: ”Wie ben jij om tegen de kosmos in te gaan..?”
Antwoord: “Nou… het is ook mijn kosmos; ik ben een co-creërend deel ervan – dus heb ik medezeggenschap.” (al is het maar over mijn eigen gevoel).

Andere woorden...
Mijn visie: we zijn niet op aarde om met alle winden mee te waaien.
De ‘zin van leven’ gaat over de zin die wij er zelf aan geven en wat wij er zelf van maken.
Het begint met bewust en alert zijn en eventueel onze aandacht anders richten.

(Amen, genoeg gepreekt.)

Thaaie stuf…

Nu toch iets over: ‘Wat is het moeilijkst in Thailand Luc?’

Ik kan niet zeggen wat hét moeilijkst is… – wel leerde ik de afgelopen jaren:
.. mijn eigen handicaps of hang-ups zijn dwarsliggers voor een pijnvrije aansluiting met Thailand.

En… áls mijn eigen-aardigheden botsen met de Thaise, is dat niet perse te wijten aan mij of aan Thailand!
Meestal ligt het aan de verschillen.
Ook hier geldt: ik ben degene die kan aanvaarden of bijsturen.

De Praktijk…

4 punten – ze klinken vast bekend want het zijn stokpaardjes.
(Let op: uitzonderingen bevestigen de regel!)

Nummer 1, met stip…
De taal niet beheersen is een heuse handicap.
Krijg ik ook niet meer onder de knie – kan er wel mee leven.

# 2: Vrouwelijk vv Mannelijk…

De Thaise cultuur is zogenoemd ‘matriarchaal’ – de vrouw is hoofd & manager van gezin en huishouden.
Het is anders maar dat wordt te lang – komt erop neer dat Grootmoeder [Jaay] de scepter zwaait en jongere vrouwen de boel managen en uitvoeren (bij het laatste worden de mannen ingezet).

Terzijde – de achting voor senioren is hier werkelijk indrukwekkend! – een waar geschenk voor mij.
Nogmaals: uitzonderingen bevestigen de regel.

In de praktijk werkt dat matriarchale erg goed, het was (is) noodzakelijk en begrijpelijk.
Het zit ook ingebakken, Sa voelt zich verantwoordelijk voor ons huishouden en handelt daarnaar – zoals haar thuis is voorgeleefd.

Nou kom ik uit een ‘patriarchale’ cultuur, mét een ander thuisvoorbeeld*.
En de verschillen schuren weleens – uhhm, niet desastreus.
Dat ik de taal niet beheers maakt het extra lastig, bijvoorbeeld om te kunnen praten over die verschillen.

* Mijn jeugdbeeld: Pa was ‘de baas’ en Ma regelde het huishouden, inclusief de financiën…
– het laatste deed ze voorbeeldig!
En Pa kreeg de eer van de Grote beslissingen, in overleg dan.

# 3: Groepsgericht…

Thai zijn overwegend ‘groepsgericht’ – wat betekent dat ze zo’n beetje alles samen doen.
Voorbeeld; als ik ga klussen, komen Sa of Cream bijna altijd ongevraagd helpen.
Fantastisch natuurlijk, maar… ik ben een solistische eigenheimer en werk volgens mijn eigen orde.

Thai werken chaotisch en vanuit: ‘gedaan is gedaan’.
Je begrijpt het misschien al; door dat chaotische raak ik mijn orde of controle kwijt.
Ook lastig maar niet desastreus, soms zelfs vermakelijk.

# 4 Nee is geen ‘Nee’…

Gaat over communicatie en vind ik moeilijker te omschrijven…

‘Nee’ bestaat voor Thai niet. Makkelijk voorbeeld: ik kan 100 x zeggen dat ik iets niet wil, maar Sa en Cream lijken Oost-Indisch doof – (ohhh, komt die uitdrukking hiervandaan soms?)…
– zij blijven onverstoorbaar hun wensriedeltjes afdraaien.

Naast lastig vooral vermoeiend, stel je maar eens voor: 100+ keer Nee moeten zeggen, pfffft.

Grappig om te zien hoe dit werkt op markten en in winkels.
Als Sa wordt aangesproken door een verkoper kán ze niet doorlopen.
Soms koopt ze zelfs iets wat ze helemaal niet van plan was of nodig heeft.

Vermoedelijk een overblijfsel van de tijd dat dingen schaars waren.
Toen moest je verkopers te vriend houden, zodat ze (later) iets voor je meebrachten of reserveerden.
(Ik zag dit ook bij Russische vrienden uit een gebied waar zaken járen vooruit bestelt moesten worden.)

Andere praktische redenen:
– veel verkopers zijn tevens eigenaar en elke verkoop spekt de kassa
– andere krijgen commissie, dus pushen spekt hun portemonnee.
Ook hierbij speelt dat groepsgerichte weer een rol.

Tip als je moeite hebt met ‘Nee’ zeggen: kom een poosje in Thailand wonen..!
Hier ben je zwaar de pineut als je altijd toegeeeft, zijn zat drama-voorbeelden van.

Ook kun je hier mooi oefenen, want Thai verblikken noch verblozen als je Nee zegt…
– ze worden ook niet boos, want dat verkleint immers hun volgende kans.

De Boeddha: “doe goed..!”

Een bijzondere Thaise eigen-aardigheid: barmhartig zijn of ‘goed doen’…
Let op: deze is vaker gunstig dan lastig voor mij..!

Ik zie Sa vaak iets kopen uit barmhartigheid, vooral bij ouderen*.
En zij is niet de enige ontedekte ik – het hoort als het ware bij Thailand.

*) Thaise senioren krijgen een zeer karig pensioen – ongeveer 17 Euro per maand!
Zij moeten dus gespaard hebben of bijverdienen of…
– (hier komt die barmhartigheid): óf ze moeten iets toegestopt krijgen.

Die Thaise barmhartigheid is waarschijnlijk het resultaat van Boeddhas’ lessen:
– ‘wees Liefdevol & Vriendelijk’ is populair…
– ‘doe goed’ wordt in ceremonieën eindeloos herhaald.

Machtig om te zien dat dit na ruim 2500 jaar nog steeds goed uitpakt, want…

Geven & Delen…

.. Sa en Cream geven of delen natúúrlijk wat ze hebben.
Of het nou gaat om eten, drinken, kleren of geld – het wordt opgewekt gedeeld of gedoneerd, wél binnen (voor mij onduidelijke) grenzen.
PS – ook hierbij zie ik een verband met dat groepsgerichte.

Wat mijn (Nederlandse) eigen-aardigheid hierbij is..?
Ik wil een “appeltje voor de dorst achter de hand houden”.

Dus als Sa of Cream in de doneer-modus gaan, hou ik mijn hart én portemonnee vast, haha.

Tot zover…
.. mijn relaas over waarom mijn komaf-schoenen weleens knellen in Thailand…
– soms lastig, soms machtig, bijna altijd intrigerend..!

Evolutie..?

Hoognodige aanvulling: alles ontwikkelt en verandert razendsnel.
Ik merk dat de jongeren heel anders zijn – zie het bij Cream.

‘Is dat goed of slecht Luc..?’ – tja, daar heb ik geen kort antwoord op.
(75 jaar geleden – mijn geboortejaar – werd de gemiddelde Thai niet ouder dan 47 jaar – om es wat te noemen.)

Meer…
Nóg twee intrigerende punten komen in een volgend blog. Hints:
(1) de doorsnee Thai dénkt minder dan de gemiddelde westerling;
(2) “tijd is geld” lijkt totaal onbekend hier.
Aan deze heb ik mij inmiddels aangepast, dus… nauwelijks pijntjes erover.

Hier eindigt blog 68 – dank voor het lezen..!

Hartelijke Groeten,
Luc

PS:
Nog 1 blog voor Nieuwjaar.
Hopelijk kan Nr. 69 er vóór Kerst uit!!
Met de Shop open en de kans op “je eigen Geluks-Olifant”..!!*

Vragen – Reageren..?

–  stuur een Email: »» Luc@lucaalbrecht.nl…
– overige opties – zie: »» Contact…

Voorwaarden…
»» Algemeen – Disclaimer- Privacy…
»» Leveringsvoorwaarden – Web-Shop…