Categorie: Blog

Blog nr. 39…

Mae Rim, Thailand, 17 mei 2018.

–  In Shock – Medeschuldig…
–  “Ken je Zelf..!” – Geestig…
–  Verwarrend…
–  Leuk Luc, maar..: “wat is nou mijn Zelf..!?”

Verder met een favoriet onderwerp: ‘ons- Zelf’ – (lijkt een serie te worden, dit is 2 van 2).
Het begon met: ‘het is IN om te zeggen “Blijf bij je zelf”, maar… wat bedoelen we dan precies..?’

Nu eerst iets actueels…

In Shock…

Ik schrijf regelmatig over ons land in Mae Ann – een sfeer-oase in een stille vallei tussen heuvels met bamboe en bomen. Bij een buurman staan imposante tropen-reuzen. Zij bepalen mede de heilzame sfeer.

Door omstandigheden waren we er enkele weken niet. Toen we er vorige week weer kwamen kreeg ik de schrik van m’n leven: de 3 mooiste reuzen lagen geveld. Ik kreeg een knoop in m’n maag, pijn om m’n hart en tranen achter mijn ogen – was in shock en wilde weg.

Aanvaarding: alwéér…
Tijdens het bezoek spraken we met een andere buurman. Hij merkte mijn ontreddering en zei zachtjes: “wees asjeblieft niet boos, de buren hebben geld nodig”. (Bomen-buurman boerde afgelopen seizoen niet goed.)
Tja… het verzoek om aanvaarding nam de shock niet weg – en bracht de bomen niet rechtop – maar verzachte wel mijn kwaadheid.

Medeschuldig…
Mijn shock is vermengd met schuldgevoel. Kort ervoor hadden we de bomen-buurman ontmoet bij zijn reuzen. Hij vroeg toen aan mij: “geloof jij in geesten?” – ik: “ja, en ze kunnen in deze bomen wonen: hak ze asjeblieft niet om!” (Thai geloven dat in bomen soms geesten wonen.)

Misschien had ik een voorgevoel, want tegen Sa zei ik: “vraag of we deze bomen kunnen kopen” (om ze te laten staan). Sa keek verbaasd en waarschijnlijk heeft ze het niet zo overgebracht – en ik heb niet meer aangedrongen.

“Ken je Zelf..!”

… antwoorden Meesters al duizenden jaren als je hen vraagt waar je Geluk kunt vinden. Maar dat klinkt raadselachtig – reden waarom geleerden erover bakkeleien en zoekers afhaken. Trouwens, dat Zelf heeft door de tijd héél veel namen gekregen.

Ik zocht mij-Zelf in m’n lichaam en in mijn zogenoemde ‘persoonlijkheid’. Maar dat bedoelen de Meesters niet. Zij doelen op een sfeer – een “ruimte die we ons kunnen realiseren” – dát is ons Zelf, volgens hen.

Geestig…

[water boeddha]

Dus… mijn Zelf is ongrijpbaar, geestachtig of spiritueel (volgens de Meesters).
Maar, ik ga te snel – even pas-op-de-plaats…

Mart Smeets presenteert columns over de ‘Giro d’ Italia’. Na de 1^e etappe kwam Nederlandse wielrenner Tom Dumoulin op het podium en Mart zei: “Tom blijft zichzelf..” – ik dacht: ‘is dat zo..? – hoe weet Mart dit?’

‘Niet zeiken Luc’ – denk je nu misschien. Ik wil echter laten zien dat wat Mart zei niet hoeft te kloppen. Weinigen kunnen namelijk weten of Tom zichzelf was. Ik zag een kalme Dumoulin – zoals gewoonlijk – maar dat kan schijn zijn; een masker waarachter van alles kan schuilgaan.

En blijkbaar vinden we sociaal passend gedrag ‘jezelf zijn’. Als iemand volgens ons abnormaal doet, zeggen we: “die is niet zichzelf” of… “die is buiten zichzelf”.*

* “We kunnen alleen maar herkennen wat we al kennen”. Om te kunnen benoemen wat we zien, hebben we herinneringen nodig. Psychologen noemen dat ‘projecteren’ en het schoolplein zegt: ‘wat je zegt dat ben je zelf’.

Doordenker: “wat je zegt over de buitenwereld, zegt iets over jouw binnenwereld”.
Sinds ik hierover leerde, spreek ik bedachtzamer over anderen. (Interessant en makkelijk enkele Blogs mee te vullen.)

Later wil ik laten zien dat Mart Smeets best gelijk kon hebben met ‘Tom is zichzelf’. In blog 38 stond: ‘je kent vast mensen die altijd zich- Zelf zijn’ – en deze herkenning komt ergens vandaan, denk ik.

Verwarrend…

Zijstapje – met woorden benoemen we begrippen. Jij en ik ‘begrijpen’ elkaar niet als we met een woord niet hetzelfde begrip bedoelen. ‘Geest’ gebruiken we voor diverse begrippen, zoals: ‘allesdoordringende geest’ of ‘de geest van iets’, of gewoon ‘een spook’. Iemand die grappig is noemen we ‘geestig’ en ons denken noemen we ‘onze geest’. (Kun je me nog volgen?)

Spiritueel betekent eigenlijk hetzelfde; ‘het onstoffelijke’ of ‘geestige’. Vele denken echter aan paranormaal of occult gedoe. En mogelijk denk je nu aan een goddelijke geest – het is immers Pinkstertijd.

“Ik denk dus ik besta” is een westers begrip voor mij- Zelf – (benoemd door filosoof Descartes).
Een oosters begrip luidt: “Ik Ben” – (er zijn er meer maar dat wordt veel).
Aan oosterse begrippen hebben de meesten van ons weinig houvast. Daarnaast klinkt ‘Ik Ben’ solistisch in sommige oren. Verwarrend allemaal…

Om de verwarring te minimaliseren gebruik ik overwegend ‘Bewustzijn’ of ‘Zelf’ – de volkswijsheid zegt tenslotte ook: ‘blijf bij je- zelf’.

Leuk Luc, máár…

1.  “Wat is nou mijn Zelf..!?” – en…
2.  “Wat heb ik eraan – wat levert het op..!?”  

Helaas kan ik vraag 1. niet eenvoudig beantwoorden.
Voor de uitleg gebruik ik even twee soorten zelf: ‘kleine zelf’ & ‘Grote Zelf’ (= waar de Meesters op doelen). De antwoorden hieronder gaan over het Grote Zelf – (volgende keer iets over het kleine..).

–  Antwoord vraag 1.:
Je Zelf is: de eigenlijke waarnemer in jou – of: ‘ruimte die je je kunt realiseren’.
Te vaag..? – begrijpelijk! – wegstrepen kan misschien helpen: wat je kunt waarnemen is niet je Zelf – wat je voelt, hoort, ziet, ruikt en proeft kun je allemaal waarnemen net als je gedachten en overtuigingen.*

–  Antwoord vraag 2. – wat levert het op..:
Kort: je Zelf is neutraal en vredig.
Praktischer: vanuit je Zelf heb je overzicht – je kunt bijvoorbeeld je gevoelens waarnemen – en… kiezen wat je ervan vindt en mee wil.

Nog tamelijk vaag allemaal, toch..?
Het wordt duidelijker – beloofd! – uiteindelijk is het supersimpel én… enorm waardevol..!

Einde Blog nr. 39 – dank voor je tijd en aandacht..!
(Excuses als het een taalpuzzel leek!)

In een volgend Blog:
–  Kleine zelf…
–  Aap uit de mouw…
–  …

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 38…

Mae Rim, Thaiand, 4 mei 2018.

–  Songkran = Waterballetten…
–  ‘Blijf bij jezelf’ – Hoe…?!
–  Schattige baby..!
–  Maskerade…

Veel gedacht over de Nederland-reis die niet doorging en over waarom Coach en Trainer niet meer pasten. Ook website aanpassingen hielden mij bezig. Gelukkig kon ik m’n hoofd ‘schoonspoelen’…

Waterballetten…

Van 12 – 18 april werd Songkran gevierd – traditioneel Thais nieuwjaar – ook ‘Waterfeest’ omdat alles met water wordt schoongespoeld – bijvoorbeeld Boeddhabeelden én… volle denkhoofden.

Elkaar kletsnat gooien is een modern (toeristisch) uitvloeisel. Op de hoogtijdagen rijden pick-up auto’s volgeladen met mensen en grote waterbakken in files door de straten. Wie binnen bereik komt krijgt een emmer water over zich heen*. Kinderen gebruiken waterpistolen, of hebben de tuinslang paraat en spuiten iedereen zeiknat: grote lol..!

* Omdat ook de alcohol rijkelijk stroomt, eist Songkran helaas veel slachtoffers. Bijvoorbeeld dronken drivers zien kinderen over het hoofd, of men gooit zichzelf met emmer-en-al onder een andere wagen.

Thai vieren Songkran liefst met familie, Sa en Cream zijn naar het zuiden geweest – (het is de warmste periode en grote schoolvakantie). Ik bleef thuis met brunette ‘Snuffy’, mijn hondstrouwe vriendin.
Ik zag de reis ook niet zitten, de familie is druk met elkaar en er wordt uitsluitend Thais gekakeld – daar zou ik eenzamer zijn dan hier. Verder vind ik de ‘uitwassen’ van Songkran ook niet leuk. Het oorspronkelijke schoonmaak-ritueel vind ik wel mooi, maar die waterballetten … ‘nee, dank je wel’!

‘Blijf bij jezelf’ – Hoe..?!

Ik kon mooi in alle rust mijn spaghetti-hoofd ontwarren.
Detail: toen ik voor het eerst over het NL-reis-idee schreef reageerden enkelen met: “wil je dit echt Luc, of volg je nu anderen?” En toen ik later doorgaf dat de reis niet doorging, kreeg ik soortgelijke reacties. De overall boodschap: ‘Wat wil jij zélf Luc?’ of ‘Blijf bij jezelf; bij je gevoel’!

Deze reacties hielpen, want ‘bij mezelf blijven’ is inderdaad een opgave. Ik weet: ook generatiegenoten worstelen ermee – de mening van anderen is belangrijk voor ons, vaak belangrijker dan die van onszelf.
Noot: er is natuurlijk een verschil tussen geen eigen mening hebben en anderen je leven laten bepalen, of gewoon ideeën uitwisselen om je visies te verrijken – van klankborden word ik wijzer.

Overigens is het IN om te zeggen “blijf bij jezelf”. Maar… wat bedoelen we dan eigenlijk met ‘jezelf’? – wie of wat is mijn ‘Zelf’ en hoe kom en blijf ik er bij..? Mijn ideeën daarover wil ik graag – nogmaals* – met jullie delen.
* Ik schrijf er regelmatig over, omdat het me bezighoudt en in de hoop dat jullie er wat aan hebben.

Het afscheid van Coach en Trainer was een logisch gevolg van mijn “van-Doen-naar-Zijn-gaan”, waarover ik ook al vaker schreef. Ik kan ook zeggen: ‘het paste bij mijn “voortschrijdende Zelf-ontdekking”.’
(Je kunt alleen maar ‘bij jezelf blijven’ voor zover je jezelf kent – kun je me volgen?)

“Hè … jezelf ontdekken, hoe doe je dat Luc..?!”
Laat me beginnen bij het begin…

Schattige baby..!

Direct na onze geboorte start de ‘africhting’ of conditionering. We oogsten applaus als we lachen en kraaigeluidjes maken (huilbaby’s worden al gauw afgekeurd). Zo leren wij al erg jong positieve aandacht te scoren – (gezegd wordt dat we verlangen naar positieve bevestiging en deze feilloos herkennen).

Ik zie jullie voor vol aan, beste lezers, en denk dat je de vervolg-programmering wel kan invullen. We leren onechte gezichten te presenteren en rollen te spelen, en… on-eigen zelfbeelden te creëren.
Uit een coach-opleiding: ”70% van de mensheid heeft een verkeerd zelfbeeld” – (volgens mij moet het cijfer hoger zijn).

Karikaturen…
Naarmate de grens tussen een rol – of zelfbeeld – en wie we echt zijn verder vervaagt, raken we meer van onszelf vervreemd en dat kan tot narigheid leiden.
Neem mij bijvoorbeeld. Ik had succes in m’n ondernemersrol. Dit succes, plus het aanzien wat het opleverde, werkte verslavend en leidde er toe dat ik mezelf kwijt raakte – een pittige crisis was het gevolg. (Schreef destijds aan een vriendin: “de grote ondernemer bestaat niet meer”.)

Een meester tekende een boom met een geweldige kruin, en onder de stevige stam een even-geweldig wortelgestel. Hij zei: “je kunt alleen volwaardig ontplooien en vrucht afwerpen als je stevig [in je Zelf] geworteld bent Luc”. Dit diepwijze beeld helpt mij nog steeds.

Misschien spreekt het nieuws nog meer aan – denk aan gevierde acteurs of artiesten die worden overmeestert door een (ogenschijnlijk ideaal) namaak-zelf. We noemen hen wel karikaturen. Vele raken hopeloos verdwaald en sommige maken letterlijk een einde aan hun aardse fake-bestaan.

Onlangs vertelde een BN-er die haar dementerende moeder had verzorgd: “het goede was dat ik toen weleens mijn ‘echte’ moeder zag – voordien toonde ze alleen wat ze ons wilde laten zien; altijd een onecht beeld”.

Maskerade…

Als we ouder (en weer kinderlijk) worden, valt de maskerade vaak weg. Daar ken je vast wel voorbeelden van – ook ken je vast mensen die altijd zichzelf zijn. Zij zijn diep in zichzelf geworteld en hebben geen goedkeuring van anderen nodig. Doorgaans is het aangenaam gezelschap, onder meer omdat ze je niet leegzuigen maar eerder energie géven.

Vanzelfsprekend wordt niet iedereen een karikatuur; fulltime onecht – (zeker jij en ik niet, haha). De meesten van ons weten wanneer we rollen spelen en we zijn prima in staat om soepel van rol te wisselen, of alle maskers af te leggen en weer ‘gewoon onszelf te zijn’.
(Rollen spelen is trouwens gezond, als we ons er maar bewust van zijn – de crux zit in ‘ons ervan bewust zijn’.)

Hiermee ben ik terug bij de “ontdekking van mijzelf” – vaak Bewustwording genoemd. Een favoriet onderwerp, dus het komt op de vernieuwde site en… ‘meer in toekomstige Blogs’…

Dit was Blog 38 – voor nu: bedankt voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 37…

Mae Rim, Thailand, 13 april 2018.

–  Naar Nederland..?
–  Waarde van de verschillen
–  Herinneringen aan Plian…
–  Privacyregels

+ Bijlage vanwege de huishoudelijke zaken, dus: 2-in-1…

Naar Nederland..?

Onlangs ontstond het idee om voor Juli naar Nederland te komen. Toen ik dit meldde aan familie en vrienden – waaronder natuurlijk ook bloglezers – kreeg ik veel positieve reacties. Letterlijk Hartverwarmend!
Ik voelde mij erg welkom, maar realiseerde me meteen dat het een pittige onderneming zou worden. Ook bleek dat ik niet goed wist wat ik precies wilde. Daarom besloot ik om niet op deze korte termijn af te reizen.

Of ik later alsnog kom weet ik niet. Het voelt best goed om “even uit de Thaise mantra te stappen” (zoals een vriend schreef). Maar deze trip kan ik niet zomaar even doen – het kost simpelweg duiten en ik heb aan kracht, moed en souplesse ingeboet. In ieder geval wil ik mij voordien goed voorbereiden.

Aanbiedingen…
Ik had aan familie en vrienden ook om hulp gevraagd – wilde voorkomen dat iemand later zou zeggen “had het maar gezegd Luc, ik had graag dit of dat voor of met je willen doen”.
De aanbiedingen die binnenkwamen overweldigden mij – prachtige auto’s, logeergelegenheid, etentjes, veel ‘bakkies koffie’ enzovoort – ik ben er verlegen mee, zeker nu ik er (nog) geen gebruik van maak.
Graag wil ik iedereen hiervoor nogmaals bedanken!

Waarde van de verschillen…

Naar aanleiding van het reis-idee dacht ik over de vraag: “hoe vertel ik in Nederland wat ik leerde in Thailand?” Ik vind dat moeilijk omdat schrijven en vertellen – en lezen of aanhoren – totaal anders is dan zelf ervaren. Dit is natuurlijk een open deur maar voor mij wel een pittig punt.

Ik proef weleens dat lezers denken dat ik de Oosterse eigenschappen veel beter vind dan de Westerse, of de Westerse zelfs afkeur. En soms is dit wel zo maar er zijn altijd kanttekeningen en vaak verkies ik toch de Westerse.

“De waarde zit in de verschillen”, was de conclusie toen ik erover nadacht. Ik bedoel: door de verschillen te leren kennen kan ik nieuwe eigenschappen ontwikkelen, of… mijn visies bijstellen en m’n keuzemogelijkheden uitbreiden. (Ga hier vast in een volgend Blog meer over schrijven.)

En erover vertellen in NL… simpel: ik zal nooit in staat zijn om mijn gevoelens en ervaringen precies en compleet over te brengen – vrijwel iedereen zal iets anders horen dan ik bedoel. Volgens mij kan ik alleen maar de verschillen zo goed mogelijk uitleggen, en het daarna bij de luisteraars laten óf en wát zij eruit halen.

Herinneringen aan Plian…

[Foto: één van de mooiste tempels in de buurt…]

‘Plian’ is de naam van de abt van één van de mooiste tempels hier in de buurt, althans dat vind ik.

Plian – [vrij vertaald ‘transformator’ of ‘veranderaar’] – is eind februari overleden en dat deed mij verdriet.

Toen ik in 2007 (voor het eerst) op een scooter in deze regio rondstruinde, kwam ik toevallig bij zijn kleine tempel en het was liefde op het eerste gezicht. Ik heb Plians’ tempel sindsdien vaak bezocht en er mooie momenten beleefd. Pas in 2015 ontmoette ik Plian zelf voor het eerst, ook bij toeval…

» Lees verder in de Bijlage…

Privacy-regels…

Vanaf eind mei worden nieuwe Privacyregels van kracht. Die gelden ook voor Luc Aalbrecht Consultancy, omdat zij – (ik dus) – persoonlijke gegevens van opdrachtgevers en trouwe bloglezers bewaard. Daarom ben ik verplicht om Privacy-beleid te formuleren – droge stuf.

Privacybeleid in het kort:
Luc Aalbrecht Consultancy respecteert de privacy van allen die gebruik maken van haar website en diensten; alle persoonlijke info die je haar verschaft wordt zorgvuldig en vertrouwelijk behandeld, in overeenstemming met de Algemene Verordening Gegevensbescherming.

Persoonlijke gegevens – zoals je naam, (email)adres en telefoonnummer – worden gebruikt om het contact te kunnen onderhouden. De gegevens worden voor onbepaalde tijd bewaard en niet aan derden verkocht.
Dhr. L Aalbrecht (directeur) is verantwoordelijk voor het beheer van deze gegevens – degene die zijn/haar gegevens wil inzien, of (laten) corrigeren of verwijderen, kan dit aan hem doorgeven via email. Ook met vragen of commentaar kun je bij hem terecht.
Noot: het Privacy-beleid staat uitvoeriger bij » Disclaimer – Privacy.

Verwijderen emailadres …
Wil je dat ik je email-adres verwijder uit het bestand van Luc Aalbrecht Consultancy? – klik dan onderaan op de mail-link en schrijf in het bericht wat verschijnt: “verwijder mijn emailadres uit het bestand”. Na ontvangst van dat bericht, verwijder ik je adres zo spoedig mogelijk.
Let op: je ontvangt dan ook geen blog-aankondigingen meer!

Wil je je adres laten staan? – Dan hoef je niets te doen!
Je kan uiteraard altijd later via email om verwijdering vragen.

Hartelijke groeten,
Luc Aalbrecht Consultancy,
L Aalbrecht (directeur)

Hier eindigt Blog nr. 37 – dank voor het lezen!

» naar de Bijlage: » Herinneringen aan Plian…
–  Plian – Grote ziel…
–  Spijt en Verdriet…
–  Foto’s…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email:  » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – ga naar » Contact…
–  Zie ook » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 36…

Mae Rim, Thailand, 16 februari 2018.

2018 is alweer ruim 6 weken gaande – de voornemens zijn geactiveerd (of verdampt) en het leven stroomt onhoudbaar verder.

–  Ben je nu Boeddhist Luc..?
–  Lesje Aanvaarding…
–  Nader inzien…

Acties…

Voornemen # 1: opruimen wat niet meer past…
Ik heb de titels Coach, Trainer en Therapeut geschrapt – subtitels als klankbord en inspirator blijven voorlopig staan. Jaren zocht ik naar titels die de lading dekken, niks voldeed, vond ik.
Noot: titelloosheid geeft problemen bij officiële instanties, daarom gebruik ik soms nog wel Senior Consultant.

Met als motto ‘Overdaad schaadt’ heb ik meer van de site geschrapt. Wilde hem helemaal reorganiseren, maar in mei worden nieuwe Privacyregels van kracht en die wil ik toepassen. Meer veranderingen komen daarom later.

Bloggen…
Voorgaande jaren vroeg ik jullie (lezers) om commentaar en aanbevelingen – dat sla ik nu over.
Feedback blijft natuurlijk welkom, altijd!

Yellow Oil [Gele Olie]…Momenteel helpen we een Nederlandse vriend die via een webshop originele Thaise kruidenolie verkoopt. Wij zorgen voor de verzending – leuk om te doen.
Kijk eventueel op: www.YellowOil.nl

Boeddhist..?

Regelmatig valt de vraag: ‘Ben je Boeddhist geworden Luc?’ – antwoord: “Nee..!”
Vind mezelf trouwens ook geen christen, humanist, pessimist, optimist, atheïst enzovoort..!*

Terzijde: De Boeddha was geen ‘Boeddhist’ en Jezus was geen ‘Christen’ – voor mij zijn zij voorbeeldige Meesters. Gelezen: ‘maak van Boeddha en Jezus je ideaal; niet je idool’

* Afkomst en opvoeding hebben mij gevoed met de westerse Christelijke leer, dus dat zit ingebakken. Daarnaast voel ik me erg ‘senang’ bij oosterse tradities als Boeddhisme en Taoïstisme, al zal ik mij alle ins-en-outs daarvan niet kunnen eigen maken.

Ik omarm ‘het goede’ van elke religie en levensvisie en probeer dat in de praktijk te brengen. Daarbij ben ik een fan van eerbied en rituelen, omdat ze me helpen herinneren en heilzaam zijn.

Opmerking: tijdens mijn leven zijn religieuze rituelen grotendeels verdwenen uit het openbare leven in Nederland. Voorbeeld; vroeger waren stille gebed-momenten bij de maaltijd gebruikelijk, totdat het ongepast werd gevonden tegenover ‘niet-gelovigen’. Daarna vroeg het moed om in gemengd gezelschap je stiltemoment te nemen.
Volgens mij is een goed gebruik verloren gegaan. Want iedereen kan het weten: of je nou ‘gelovig’ bent of niet: meditatieve momenten zijn heilzaam.

Rituelen kunnen dus heilzaam werken – veel moderne therapeutische technieken zijn regelrecht afgeleid van oude religieuze rituelen. Ook religieuze teksten worden (aangepast) therapeutisch gebruikt.
Misschien moet ik hier zeggen dat de rituelen zijn ingeruild voor therapieën – en… dat coaches, psychologen en therapeuten onze hedendaagse ziele-redders of -herders zijn.

Praktijkles Aanvaarding…

In het vorige Blog schreef ik beschouwend over Aanvaarding; het Boeddhistische Tatata. Nu over een praktijkles die mij veranderde…

In de week voor de crematie van koning Bhumibol (eind oktober vorig jaar) volgde Cream een tekencursus in de stad – ze had schoolvakantie. De cursus was ’s morgens van 10 tot 12. Ik bracht haar en bleef in de stad en ging in tempels mediteren. De sfeer was sereen en het was erg rustig. Ik beleefde een piektijd.

De dag na de crematie kwam vriend Peter op bezoek. We gingen met z’n allen naar de stad omdat het ‘Loi Kraton’-feest werd gevierd en dat wilden we laten zien. Tempels, pleinen en straten werden met duizenden lampionnen versierd en de stad was bomvol toeristen. De sfeer was nu heel anders dan de week ervoor – een kermisachtige drukte.

We bezochten mijn favoriete tempels, waaronder een kleintje bij een museumplein. In deze tempel en op het plein werden ook veel lampionnen opgehangen.
Thai kochten bij de tempel zo’n lampion, schreven hun naam plus eventuele wensen erop en hingen hem na een stil devoot moment op, in de tempel of op het plein.

Een aantal toeristen volgden nu de Thai; zij kochten en beschreven lampionnen en hingen deze op – ogenschijnlijk zonder de stille devotie. Veel buitenlandse vrouwen waren zeer luchtig gekleed, sommige super-mini-mini – in weinig verbergende minibroekjes en minitopjes.

Voor mij was het pijnlijk dat velen oneerbiedig door de tempel banjerden – ook de schaars-geklede vrouwen – alsof ze op een braderie aan de koopwaar snuffelden. Voor monniken en leken-tempelbewakers was de toestroom te vrijpostig en massaal om tegen te houden. De monniken trokken zich terug en de bewakers keken onbewogen toe.

Ik ergerde me kapot en wilde – móest van mezelf iets doen. Een erg jong stel vlakbij mij beschreef ook een lampion, zij droeg een mini-broekje en had een miniscuul sjaaltje om haar blote bovenlijfje geknoopt. Ik vroeg haar (uiterlijk) kalm en vriendelijk ‘weet je dat je niet gepast gekleed bent?’ – het meisje schrok en zei ‘nee, is dat zo?’ (Ik geloof dat ze werkelijk niet doorhad dat haar outfit ongepast was.)

Toen wij daarna de tempel uitkwamen, bleek Sa helemaal van slag en erg boos op mij. Niet het meisje maar ik had me ernstig misdragen; ik had haar niet mogen aanspreken en had nu een onvergeeflijke fout gemaakt.

Ik vond Sa ‘s reactie onbegrijpelijk en absurd. Vriend Peter steunde mij en zei: ‘juist gehandeld Luc’. Hij begreep niet waarom de monniken of bewakers niet optraden tegen de misdragingen.

Nader Inzien…

… heeft m’n visie 180 graden gewijzigd en dat heeft mij voorgoed veranderd. Ik had geen leerzamer voorbeeld van Aanvaarding – en ‘blootlegging’ van de cultuurverschillen – kunnen bedenken. Hoezo..?

Wel, toen ik over het incident nadacht kwam het besef: de ergernis zat in mij en het was dus ‘mijn ergernis’! Tatata betekent “het-is-zoals-het-is: aanvaard het!” De bezoekers keken nieuwsgierig rond in de tempel, en het meisje was luchtig gekleed, net als veel andere vrouwen; dát was-wat-het-was – alles wat ik er méér van maakte was van mijzelf!

Verder denkend – als anderen mij (ongevraagd) aanspreken vind ik dat meestal bemoei- of heerszuchtig, belerend en arrogant – eigenschappen die kunnen voortkomen uit onzekerheid van de belerende bemoeial.

En ja, wie of wat ben ik; waar haal ik het recht of de zeggenschap vandaan om iemand aan te spreken en terecht te wijzen?

Ook vroeg ik aan mezelf: ‘wat wilde je bereiken, wat bezielde je echt..?’ – en daarmee ontdekte ik diepere beweegredenen: zeer verhelderend, of beter gezegd ‘confronterend’ (ga ik nu niet verder op in).

Ik besefte ook dat Aanvaarding of Aanspreken het verschil (kunnen) maken. Aanvaarding kan makkelijk leiden tot begrip, inzicht, harmonie en vrede; Aanspreken leidt makkelijk tot irritatie, weerstand en strijd of oorlog. Andere voorbeelden kunnen dit onderbouwen, maar laat ik het kort houden. Ik weet zeker dat jullie begrijpen hoe het werkt, kán werken.

Tenslotte…
De gemiddelde Thai laat echt niet over zich lopen! Ze kunnen elkaar stevig aanspreken – binnen familie, tussen vrienden of in werksituaties klinken soms felle woorden – al zag ik dat nog nooit in het openbaar.
Ik schreef al vaker: Thai negeren als het ware wat hen niet aanstaat. Intussen blijven ze beheerst en dicht bij wie ze vanbinnen zijn – in therapeuten- taal: ‘bij zichzelf en in hun kracht’.

Ik praktiseer opgewekt verder… “Wijsheid komt met de jaren”.
Dit was Blog nr. 36 – Dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – ga naar: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 35…

Goodbye 2017 – Welkom 2018…

Mae Rim, Thailand, 21 december 2017

Mijn eindejaar gedachten…
Eerst een cliché – daarom niet minder waar: 2017 is omgevlogen.
Toch: ‘Het was goed! – We hadden van alles voldoende!’

–  Pijn & Moeite – Anderzijds…
–  Verschillen – Aanvaarding…
–  Eenzaam…
–  “Zonder strijd geen overwinning”
–  Alle goeds..!!!

Goodbye 2017…

2017 gaat in mijn boek als overgangsjaar, m’n 70^e verjaardag (in maart) symboliseert de drempel. Een overgang kost meestal moeite – denk aan het kuiken wat zijn ei openbreekt, aan de pop die vlinder wordt, en natuurlijk onze eigen geboorte – allemaal moeizame processen.

Het jaar begon ‘bewogen’, door het overlijden van Sa ‘s oma en het bezoek van Ria, mijn helende steun in een moeilijke levensfase. Ik voelde me ver-oosterd en ervoer losse contactdraadjes met Nederland – (Blog nr. 29 + 30).

In mei ontmoetten we Top – de heldere partner van Sa ‘s nichtje. Hij gaf me  bemoedigende in- en uitzichten. Daarna koos ik voor alleen- Zijn – (verderop meer). Het gaf een positieve boost aan m’n ontwikkeling. De resultaten zijn nog niet helemaal zichtbaar en misschien hoeft dat ook niet.

Gedurende het jaar kwamen diverse Nederlanders op bezoek, meestal bekenden. Een paar reacties: “Eén dag bij jullie leerde mij meer over Thailand dan drie weken vakantie” – “na 2 dagen voel ik me alweer een ‘beter’ mens”. In oktober kwamen na elkaar 2 vrienden – bijpraten was intens en heerlijk. Peter en Raymond… én alle andere: nogmaals Dank!

Het afscheid van koning Bhumibol liet diepe indrukken na – stond al in het vorige Blog.
Verder is 2017 stillekes omgevlogen.

Pijn en Moeite…

Veel mensen lijken het leven alleen via pijn en moeite te kunnen ervaren – zonder onze drama’s bestaan we niet. Ook in mij schreeuwt het negatieve vaak om aandacht.
Er was een tijd waarin somberte de overhand had – gelukkig is dat lang geleden

Liefst schrijf ik over positieve zaken – (positief is gezonder dan negatief!) – maar, de realiteit is gewoon anders. Soms is het zwaar bewolkt en kunnen we de zon niet zien. Mijn eindejaar-gedachten gaan daarom ook over moeiten, én… over alle mooie ontwikkelingen die ik ervaar.

Anderzijds…

Alles is relatief. Er is altijd een ‘anderzijds’; altijd ook een goeie kant. Vaak zien we dat pas achteraf, vanuit een ruimer perspectief. Lichaamscellen worden continu opgeofferd voor mijn gezondheid – dramatisch voor de cellen, een zegen voor m’n lijf en mij.

Ik geloof dat narigheid ook positieve uitkomsten kan bieden. Voor anderen kan ik dat natuurlijk niet bepalen..! – bij mezelf zie ik ze wel: positieve uitkomsten aan wat eerst dramatisch leek.

De crisis rond m’n veertigste – opgebrand en het einde van een successtory – was destijds een levensgroot drama. Ik dacht: “hier kom ik nooit overheen, m’n leven is verwoest!” Er volgde een moeizame overgang. Later voelde ik me bevrijd en de inzichten die ik ontdekte zijn letterlijk van ‘onschatbare waarde’!

Hiermee wil ik niet zeggen dat pijn fijn is en drama moet worden opgezocht.
Er is veel ondraaglijk leed in de wereld – té simpel om te stellen ‘het is ergens goed voor’.

Verschillen…

Regelmatig schrijf ik over cultuur- of karakterverschillen, tussen Oost en West, of tussen Sa en mij. Ik had moeite met verschillen die onveranderbaar bleken – bleken omdat ik ze voorheen niet herkende of dacht dat het wel zou veranderen.
Sommige cultuur-eigenschappen zijn zó ingebakken, dat we ze niet herkennen. Meestal vinden we ze zelf ook zó goed, dat we ze nooit willen of kunnen veranderen. Dit geldt uiteraard voor elke cultuur.

Een voorbeeld, ik noemde het al vaker: in de Thaise cultuur is het not done om elkaar ergens direct op aan te spreken – (zeker niet in het openbaar). Als je commentaar op iemand hebt, breng je dat heel subtiel en voorzichtig, of via een omweg. Je laat de ander in zijn/haar waarde en kraakt nooit af.
(Deze kwaliteit toepassen lukt me gelukkig steeds beter..!)

Mijn moeite..? – De omzichtige, indirecte Thaise benadering ervaar ik soms als traag, vaag en draaierig, en oneerlijk. Daarnaast voelt het frustrerend en leugenachtig als ik niet recht-door-zee kan zijn.

Uitgebonjourd…
Dit werkt ook andersom. In Nederland vinden we ‘recht-door-zee’ zijn een erg goeie kwaliteit*. Maar Thai hebben moeite met onze directheid, al laten ze dat niet blijken.
Ik vind mezelf best voorzichtig en diplomatiek, maar ben vaak nog te confronterend. Sa behoedde me menigmaal voor pijnlijke blunders, anders was ik hier allang uitgebonjourd.

* Ik doel hier Niet op het schelden, afkraken of elkaar iets verschrikkelijks toewensen, wat ik tegenwoordig zie op zogenoemde Sociale media. Dat kan de wereld volgens mij nooit ‘beter maken’!

Belangrijk: verschillen in cultuur-eigenschappen zijn wat ze zijn: verschillen in eigenschappen. Als ik er moeite mee heb ligt dat aan mij, ik kan ze namelijk ook gewoon aanvaarden…

“Tatata” – Aanvaarding…

“Aanvaard het leven zoals het komt”, is een geheim achter de opgewekte Thaise levenshouding. De doorsnee Thai aanvaardt eenvoudig wat-nu-is en is (daardoor) vrij en blij beschikbaar voor dat-wat-komt.

De Boeddha leerde Tatata, oftewel: ‘het-is-zoals-het-is’ – ‘aanvaarding opent de poort naar Nirwana’ – in gewoon Nederlands: aanvaarding brengt je bij je eigen Vrede en Wijsheid. Tatata werkt ook bij mijn moeite met de cultuurverschillen: het blijft moeilijk, totdat ik helemaal aanvaard dat het-is-zoals-het-is.

Foto: weer en wind, schaarste of overvloed – een boeddha aanvaardt wat-is en blijft onbewogen.

Eenzaam…

Mijn ‘losse contactdraadjes’ met Nederland leken tot eenzaam opdrogen te leiden. Ook hier is echter een anderzijds.

Eigenlijk ben ik een einzelgänger of kluizenaar, altijd geweest; ben graag op mezelf. Mediteren is een geliefde reden, ontsnappen aan onbeduidende drukte een andere. In alleen-Zijn vind ik rust, creativiteit, heling en meer van zulk moois.

In Thailand is meditatief leven veel meer vanzelfsprekend dan in Nederland. Daar vonden vele mijn spirituele voorkeuren maar vreemd, en m’n kluizenaar-gedrag ongezellig of a- sociaal. Misschien was die ervaring naar de achtergrond toen ik ‘losse draadjes’ voelde.

Mijn eindejaar-gevoel hierover..?
‘Losse draadjes’ en ‘Eenzaam opdrogen’ waren maar tijdelijke moeiten. Dankzij mijn groei in alleen- ZIJN, voel ik me nu steeds vaker verbonden met alles en iedereen – een levendig warm en vervullend gevoel.

“Zonder strijd geen overwinning”…

In 2017 werd ik weer minder geraadpleegd dan in 2016.
Een moeite – omdat ik graag wil delen wat ik heb ontdekt.

“Wat te doen..?” vroeg ik al in 2016 aan een Meester – antwoord: “laat je ambities los Luc en stroom moeiteloos mee met het leven; wees aandachtig beschikbaar voor dat wat verschijnt” – Ik: “en als er niks verschijnt..?” – Meester: “alles is er al, aandacht zal het je tonen”.

Mooi gezegd, maar ik leerde iets anders:
“Gebruik je talenten Luc” – “Wie niet werkt zal niet eten” – “Waar een wil is, is een weg” en…
“Strijdt!” – vóór of  tégen maakt niet uit, maar: “Strijdt!” – want “Zonder strijd geen overwinning!” – dát staat op mijn harde schijf gegrift. Mijn verstand zegt daarom regelmatig: ondernéém, maak plannen, stel doelen, gá ervoor…

“De aanhouder wint” – ik volgde Meesters’ suggesties op en negeerde de ingesleten kreten. Het ‘resultaat’ is wonderbaarlijk: de moeiten vervaagden; vrede, geluk en alles wat ik nodig heb kwam ervoor in de plaats.

Welkom 2018..!

Mijn voornemen is dit jaar dus makkelijk: ik ga door met ‘moeiteloos meestromen’ en aanwezig zijn ‘voor dat wat verschijnt’ – Tatata…
Welkom 2018, ik ben er klaar voor..!!!

Hier eindigt Blog nr. 35 – veel dank voor het lezen..!

Noot: ik las alles even terug; veel beschouwend proza, excuses als het té was.
Belofte: volgend Blog wordt concreter..!

Nagerechtje (sorry)…

Voor wie nu denkt: ‘jeetje, wat een moeiten..’
“Moeiten zijn slechts rimpels aan de oppervlakte van de onpeilbare oceaan van Leven”.
Ik voel me gezond, goed en gelukkig; in Thailand, met mezelf en met iedereen om me heen..!

Toch nog feitjes:
–  Sa werkt momenteel fulltime in een resort – het is hoogseizoen, dat betekent werken tijdens kerst en nieuwjaar. Ze is er blij mee en ik ook, dus: het is goed..!
–  Hier komt de zon ’s morgens om ca. 6 uur op en ’s avonds 6 uur gaat ie onder – overdag is het ca 25+ en ‘s nachts 6 tot 12 graden. Resultaat: geen ‘donkere dagen voor Kerst’ – wel lichte luchten; geen ‘White Christmas’ – wel ‘heerlijk onder wol’.
–  Kerst wordt in Thailand niet gevierd, er is ook geen kerstvakantie – geruststelling: we hebben veel Boeddhistische feestjes.
–  Oud en Nieuw wordt wel gevierd, dan is Thailand een weekje vrij en doen we aan ‘beste wensen’ – “Sawadee Pimai”.
–  Rond nieuwjaar komt er familie logeren, 4 dagen – 1 zwager, 2 zussen + 3 kinderen. Dus ja, 4 dagen weinig alleen-Zijn, haha…

Dank & Alle goeds…

Dank aan degenen die ons verrasten met een donatie of sponsorbedrag..!
Dank aan iedereen die met ons meeleeft..! – met sommige heb ik regelmatig contact, van anderen weet ik dat ze ons volgen en ons het beste wensen.
Aan iedereen: Dank, Dank, Dank..!!!

Fijne Feestdagen & Alle Goeds voor 2018..!!!
Sa & Cream & Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – ga naar » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 34…

“Vaarwel Bhumibol…”

Mae Rim, Thailand, 24 november 2017.

–  Bijzondere sferen…
–  De Crematie…
–  Groots Epos…

Over het afscheid van koning Bhumibol kreeg ik vragen:
‘Hoe was de sfeer in Thailand Luc?’ – ‘Wat deed het met de Thai?’ – ‘Hoe heb jij het ervaren?’
Ik begon drie keer te schrijven maar ben drie keer gestopt – kon mijn waarnemingen niet onder woorden brengen. Blijkbaar moest het bezinken.
Over het rouwen schreef ik eerder in » Blog nr. 26 – “Thailand rouwt”..

Hoe Thai zo’n proces (innerlijk) beleven, is moeilijk ‘af te lezen’. Aan de buitenkant zag ik niet ‘wat’ het hen deed, erover praten lukte ook niet echt*. Volgens mij Ziet en Beleeft de Oosterling het leven echt anders dan de Westerling – (sorry voor de generalisaties). Een gebeurtenis als deze maakt dit extra duidelijk.

* Tijdens het rouwjaar probeerde ik de gevoelens om me heen te peilen, ook bekeek ik regelmatig TV uitzendingen. Ik zag overwegend ingetogen droefheid en respect en slechts zelden tranen. Boven alles proefde ik dankbaarheid voor wat Bhumibol voor zijn volk heeft gedaan.

Bijzondere sferen…

Ik kan dus niet uitleggen wat het rouwen en de crematie voor Thailand en haar bevolking heeft betekent, wel hoe ik het heb ervaren, wat mij opviel of raakte…

Aan alle rouwoproepen werd met grote vanzelfsprekendheid gehoor gegeven. Nagenoeg alle instellingen, winkels en bedrijven toonden het hele jaar foto’s met versieringen en bloemen die regelmatig werden ververst. Heel veel winkel- en kantoor personeel en alle ambtenaren gingen in het zwart, grijs of wit gekleed, veel Thai hadden een zwarte strik opgespeld.
Tijdens de crematie plechtigheden droeg Iedereen zwarte kleren.

Uitbundige festiviteiten bleven het gehele jaar achterwege. Als er muziek draaide was deze neutraal, melodieus en zacht.
Opmerkelijk: in de week voor de crematie klonk in winkels vaak door Bhumibol geschreven muziek – ‘opwekkend Jazzy’ – (hij was een begenadigd componist en muzikant – speelde saxofoon en klarinet). Ook bij de crematie plechtigheden werd muziek van hem gespeeld.

Er was speciale muziek geschreven, onder andere liederen die bij officiële gelegenheden op scholen werden gezongen – (bijvoorbeeld bij diploma-uitreikingen). Alle kinderen, eigenlijk alle Thai, kenden deze liederen uit hun hoofd en zongen ze vol overgave mee.

Heel veel Thai – (ik begreep ruim 12 miljoen) – gingen in het rouwjaar naar Bangkok om te condoleren. Er zijn indrukwekkende verhalen over de moeiten die sommigen zich getroosten om de koning hun laatste eer te bewijzen. (Een ouder echtpaar hier in de buurt reed met een gammele scooter met zijspan naar Bangkok, heen en weer ca. 1.800 km. Ze deden er 6 dagen over. Ze waren geen uitzondering.)

Geen Grafsfeer..!!

De sfeer was doortrokken van weemoed en devotie – maar… geen deprimerende grafsfeer, integendeel..! Ik vond de toon ‘aanvaardend’; warmhartig en vervuld van hoogachting en dankbaarheid – voor mij echt Thais.

De Crematie…

De periode rondom de crematie was “onbeschrijfelijk indrukwekkend” – (in ieder geval voor mij).
In de weken ervoor veranderde het decor in heel Thailand. Overal verschenen goud-, oranje- en citroengele bloemen (meest afrikanen) – bij alle overheidsinstellingen en condoleance-plekken, en bij bijna alle bedrijven en woonhuizen. Wonderlijk hoe al die bloemen opeens tevoorschijn kwamen.

Noot: Goudgeel was de kleur van de koning; Rood-oranje is die van de hemel.
De dragers van de koning waren bij alle processies in rood-oranje gekleed. Eerst trokken en droegen zij (de gouden urn van) de koning traag naar het crematorium, later droegen ze urnen met de overblijfselen terug naar het paleis.
Twee dagen later werden er 3 urnen verdeeld met een laatste processie – 1 urn bleef in het paleis en 2 werden door de familie naar verschillende tempels in de stad gebracht – onder leiding van de nieuwe koning.

Over de plechtigheden zelf ga ik weinig schrijven, omdat het uitgebreid is en niet in woorden te vatten. De ceremonieën zitten stampvol symbolieken, alles werd nu met zorg en toewijding uitgevoerd.
Ik volgde TV uitzendingen tijdens de (vijf) officiële crematiedagen – in totaal wel 10 of meer uren – zag alle ceremonieën en processies en een aantal documentaires. Het heeft mijn begrip voor de Thaise ziel en cultuur verhelderd en verdiept.

Op een nationale zender gaven twee Thai commentaar in het Engels. Eén van hen sprak uitvoerig over de achtergronden van het Thaise Boeddhisme. Ook hiervan leerde ik veel.
Had me tot-nu-toe niet gerealiseerd dat het zaad van de Thaise cultuur misschien wel 5.000 jaar geleden gezaaid is – in ieder geval ver voor het begin van de boeddhistische jaartelling (nu 2560).
(Zie eventueel de Bijlage…)

Groots Epos…

Het ontwerpen en bouwen van het crematorium heeft een jaar geduurd. De brandplaats is een schitterende uitbeelding van de (Hindoeïstische) hemel met een grote variatie aan mythische wezens – Grandioos!
Apart staat een rijk gedecoreerd paviljoen voor familie en gasten.

Deze prachtige bouwwerken werden door de Thai genereus en vol toewijding neergezet* – mede in opdracht van de nieuwe koning.
* Traditioneel wordt voor elke crematie een nieuw crematorium gebouwd; dit was dus exclusief voor Bhumibol. Momenteel kan publiek het nog bezichtigen, maar binnenkort wordt het ontmanteld – (de onderdelen krijgen vast een passende bestemming, Thai gooien niks weg).

Het hele gebeuren vond ik spectaculair; een groots Epos waar TV- en filmmaatschappijen wellicht jaloers op zijn.

Sprekende reacties…

… uit diverse TV interviews.
Ouderen spraken met dankbaar ontzag over Bhumibol s’ inspanningen om armoede te bestrijden en vrede en harmonie te bewerkstelligen. Een oudere mevrouw: “hij heeft ons heel veel gegeven en voorspoed gebracht, ik wil hem in al mijn komende incarnaties dienen”.
Een jonge vrouw: “hij is mijn rolmodel, ik zal zijn lessen trouw in de praktijk blijven brengen”.
Ongeveer 50-jarige man: “we beleven de overgang van een ‘groot en belangrijk mens’, z’n betekenis zullen we pas later echt beseffen”.

Verschillende jongeren: “dankbaar dat ik hem mocht meemaken” – “trots dat ik in zijn regeertijd geboren ben”.
Jongeman op een achterafplaatsje bij een processie: “onvoorstelbaar dat ik hier nu mag zijn, de beste plek op het belangrijkste moment in mijn leven”.

Ikzelf voel me zeer bevoorrecht dat ik in deze periode in Thailand kan zijn – uniek en verrijkend! De indrukken doen me heel veel, al kan ik niet verwoorden wát.

Tot zover…

… mijn indrukken over het “Vaarwel aan koning Bhumibol Adulyadej”.
Noot: zijn volledige naam: Phra Bat Somdet Phra Poramintharamaha Bhumibol Adulyadej Mahitalathibet Ramathibodi Chakkrinaruebodin Sayamminthrathirat Borommanatbophit – (geloof het of niet, Cream kan de hele naam zonder haperen uitspreken).

Zoals gezegd kan ik eigenlijk niet uitleggen wat het betekende, vooral niet op zogenoemde ‘diepere niveaus’ – hopelijk kunnen jullie tussen de regels lezen – en… misschien stuf voor volgende Blogs.

En nu..?

De rouw is uit het straatbeeld verdwenen – de talloze afbeeldingen van de oude koning hebben plaats gemaakt voor portretten van de nieuwe – (zijn naam ‘Vajiralongkorn’ – kan ik nog niet uitspreken). Een paar dagen na de crematie was het Loi Kraton feest. Dat werd met aloude Thaise vrolijkheid gevierd.

Wat de toekomst verder brengt kunnen we alleen maar afwachten.

Bijlage…

Dit blog is vol – (ik beloof immers korte leestijden). Maar… ik heb meer te vertellen. Daarom een Bijlage met wetenswaardige aanvullingen, plus enkele Internet-Links.
De inhoud: ‘Heilige of Avatar..?’ – ‘Onbegrijpelijk en Onlogisch’ – ‘Kopie-ceremonieën’ – Internet-Links.
» naar de Bijlage…

Hier eindigt Blog nr. 34 – Dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – ga naar: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 33…

Mae Rim, Thailand, 10 september 2017.

–  Slangincident…
–  Lessen + Platteland-Thai…
–  Loftuitingen…
–  Raketangst – Dank = Medicijn…

Beloofd in het vorige Blog: ‘Slangincidentje’ en… ‘Blog 33 volgt snel’.
Nou, twee maanden is niet “snel” – excuses?… er waren computerproblemen en…

Extra Natte moesson…
Alle jaren in Thailand heeft het nooit zo vaak geregend als tijdens deze moesson. Meestal geen langdurige Bakken-Buien, maar het bleef zelden drie dagen achter elkaar droog. Gevolg: gras en onkruid groeien net zo snel als de raketten in en om Korea – we moeten continu wieden en maaien.
Voordeel: ook vrucht- en sierbomen en planten maken een groeispurt.

Nu eindelijk over…

Slangincidentje…

Achter ons huis ligt een betonnen watertank. De bovenkant is een betegeld plateau. Als de zon schijnt kun je daarop een eitje bakken. Sa droogt er vis en fruit en er zijn drooglijnen gespannen.

Onlangs ontdekte Sa er een slapende slang. Ze riep mij en ik greep een bamboestok en ging er naartoe.
Noot: goed geregeld in Thailand: manlief krijgt altijd de eerste kans om heldendom te tonen. De vrouw zorgt voor het voortbestaan door zichzelf en kinderen op veilige afstand te houden, en… de adrenalinestroom te versterken door ‘moord-en-brand’ te gillen.

Ik probeer de situatie altijd eerst te overzien: is er echt gevaar en hoe kan ik het beste handelen? Liefst wil ik niks doden en bijvoorbeeld slangen wegjagen of schorpioenen opvegen en ergens ver weg droppen. Dit tot ongenoegen van Sa – wat je wegjaagt kan immers terugkomen.

De slang was bijna 2 m. lang, en zoals altijd: een prachtbeest! Hij/zij sliep ogenschijnlijk vast totdat… onze labrador Snuffy verscheen – die wordt alleen actief als de nood aan de man komt, anders ligt ze uitgevloerd in de schaduw.

Toen ik een stap naar de slang toe deed, sprong Snuf er tussen en hapte naar de slang. Op datzelfde moment schoot die uit en Snuf deinsde bliksemsnel terug – (verrassend hoe snel zo’n lompe labrador kan reageren). Ik greep Snuf bij d’r nekvel en… de slang gleed rap de wildernis in. Volgens Sa was het een giftig type.

Snuf was toch een fractie te langzaam geweest. De vlijmscherpe slangentanden hadden haar neus geschampt en die bloedde hevig. Voor de zekerheid knepen we in de neus zodat eventueel gif met het bloed er uit kon stromen. Na een kwartiertje stopte het bloeden en Snuf zocht gapend de schaduw weer op. De slang hebben we daarna niet meer gezien tot…

Lesje geleerd…

Nu van dichtbij beleefd: een slang kan bliksemsnel aanvallen. Ik was altijd wel voorzichtig maar dacht toch ‘het zal zo’n vaart niet lopen’. Dus wel..!
“Voortaan nog voorzichtiger Luc” heb ik me voorgenomen. Heb ook de “Thailand-info” aangepast, ter waarschuwing voor toekomstige tropengasten.

Inmiddels is mijn naïviteit op twee punten verdwenen. Dacht dat we de slang voorgoed hadden verjaagd – niet dus..! Ook het idee dat Sa zichzelf niet kan verweren kon ik bijstellen.
‘Hoe dat zo..?’ Van de week trof Sa de slang in de keuken aan – notabene haar heiligdom. Ze trapte er bijna op en in een flits sloeg ze hem dood – kwestie van jij of ik.

Platteland-Thai…

Sa is een echte Platteland-Thai. Doeltreffend reageren op de natuur-uitdagingen zijn aangeboren of ‘met de paplepel ingegeven’. Voor mij lijkt het wel eens meedogenloos, maar even verder kijkend blijken haar acties bijna altijd de best mogelijke. Dat werkt zo op veel gebieden…

Eén prachtige kwaliteit van Platteland-Thai vind ik hun kennis over wat de natuur biedt, en… hun vindingrijkheid om die toe te passen. Sa stopt soms ineens langs de weg om onooglijk onkruid te plukken. Ze is dan lyrisch en vergeet tijd en afspraken – na Boeddha en de Koning is eten misschien wel het meest ‘heilige’ voor de doorsnee Thai.

Wat Sa oogst en voorschotelt vind ik niet allemaal lekker – soms staat het me ronduit tegen, soms moet de smaak wennen en soms vind ik het verrukkelijk. Eén constatering nog: volgens mij bestaat “De Thaise Keuken” niet. Thai eten (vers!) wat de natuur biedt aan eindeloze variaties, dat verschilt plaatselijk en per periode enorm. Ook bereidingswijzen verschillen per streek of dorp, ja zelfs per familie…

Goed voor…
De gemiddelde Thai weet ook waar kruiden ‘goed voor zijn’.  Ik kan veel voorbeelden geven, beperk me tot twee…
(1) Hier in de bomen groeit een klimplant met grote vingerbladen. Het blad-stengel-sap ervan werkt wond-ontsmettend en –afsluitend, dus: Betadine en Hansaplast in één (werkt echt en wondjes helen supersnel).
(2) Wist je dat bananenschil je huid verzacht? – masseer met de binnenkant van een schil op eeltplekken en je wordt weer babyzacht. Trouwens, Thai eten niet alleen de banaan maar gebruiken alles. Van de bloem en de overvloedige melk uit de stam maken ze verschillende lekkernijen – (die melk is erg kleverig, vlekken gaan er nooit meer uit) – en het blad gebruiken ze voor van alles en nog wat.

Foto:: Thai gebruiken alles van de bananenplant – van de paarse bloemkegel (onderaan) en het melkachtig sap uit de stam maken ze verukkelijke gerechten. Let op: dit zijn Thaise bananen: kort en stevig met een vanille-achtige smaak – dit is de eerste oogst van ons land.

Loftuitingen…

Meer loftuitingen over Sa – kan niet zeggen dat deze voor alle Thai gelden.
Sa wil altijd zorgen en werken en is zeer scherp op hygiëne, op het neurotische af. Ze heeft nog steeds geen vast werk – wel freelanceklusjes – maar op ons land is altijd wat te doen…

Aan het begin van de moessontijd heeft ze in haar eentje alle minikanaaltjes en vijvers geschoond – een superzware klus! Ook zorgde ze enthousiast voor nieuwe aanplant; fruitbomen, bananen, kokosnoten en sierplanten, onder andere een bromelia-soort die onder de bamboe overleeft – (bamboe verstikt nagenoeg alles).

* Vorig jaar moesten we nieuwe fruitbomen planten omdat de meesten waren verbrand tijdens de droge periode. Dit jaar overleefden ze allemaal. Om landerosie tegen te gaan plantten we toen ook ‘olifantsgras’ tegen de hellingen. Dat gras doet het geweldig en de grond is merkbaar verbeterd. Dat betekent echter ook: regelmatig afmaaien, met de hand..! Sa deed het dit seizoen al drie keer.

Sa heeft geen aanmoediging nodig, integendeel; moet haar eerder afremmen. Ze is erg blij dat ze het kan en trots op het resultaat – en terecht..! Haar Thaise aard komt ook van pas bij de aanschaf van plantgoed. Veel daarvan ‘oogst’ ze in de natuur – de bromelia’s haalde ze uit het wild en uit parken in de buurt, zakken vol. De fruitbomen kocht ze bij tuincentra, maar pas na ferm afdingen.

[Foto: Sa schoonde alle kanaaltjes en vijvers op ons land – in d’r uppie, een zware klus..!]

Raketangst…

Muziektovenaar Herman van Veen zong ooit: “Als hij kon Toveren kwam alles voor elkaar..”.
Hij zong vast en zeker over mij. Want, als ik kon toveren had niemand honger en werden alle wapens omgesmeed tot nuttig gereedschap – alle vernietigende power zou worden ingezet ter verbetering van de wereld. “Als ik kon toveren was niemand de sigaar” – integendeel…

Tijdens het wieden op ons land droomde ik over het uitwieden van alle kernkoppen op de wereld. Raketten en ander oorlogstuig bouwden we Eensgezind en Blijmoedig om, of… ze werden enkel nog maar ingezet voor ‘vooruitgang’.

En Trump, Poetin, Jong-un en al die andere ‘stoer-slimme-snaken’..? Die speelden ‘mens erger je niet’ of zetten hun vermogens vreedzaam in voor Iedereen.

Naïef..? – Ja, tamelijk..!
In vergelijk met de blufferige kleedkamertaal van zogenaamde ‘wereldleiders’, zijn de dromen van Herman van Veen (en mij) kinderlijk naïef*. Toch… ik wil me niet ‘van de wijs’ laten brengen en me angstig in een hoekje of kelder laten drukken. Angst werkt verlammend!

* Wil en kan me er niet mee bemoeien, maar eerlijk gezegd… Kim, Vladimir,  Donald enzovoort, gedragen zich in mijn ogen best kinderachtig.

Dank = Medicijn…
Toen ik van de week toch wat tobde, viel mijn oog op de volgende tekst: “Angst en Dank kunnen niet naast elkaar bestaan”. Ik probeerde het uit en het werkte wonderlijk; benoemde m’n actuele zegeningen en de angsttobberijen verdwenen als sneeuw voor de zon.

Hier eindigt Blog nr. 33 – dank voor het lezen..!

“Moge Vrede en Vooruitgang jullie deel zijn”

Hartelijke groeten,
Luc
PS: na een computerstoring is m’n adressenbestand (nog) niet in orde – sommige krijgen de Blogmelding misschien ongewild, anderen worden wellicht overgeslagen. Sorry als dat irritaties geeft..!

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – ga naar: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 32…

Mae Rim, Thailand, 14 juli 2017.

–  Verwondering & Bewondering…
–  Rijstteelt:  Vakmanschap = Meesterschap…
–  Muggen-Alert & Mini-Bijters…
–  Dorpskliniek…

Veel reacties na mijn laatste Blogs (nr. 30 en 31) – fijn want ik had erom gevraagd – Dank..!
Sommigen waren bezorgd om mijn “losse contactdraadjes” en “weinig voeding”.
Noot: ik stuur altijd z.s.m. een RE-mail aan iedereen die reageert. Soms verwerk ik die Re- reacties in een volgend Blog – aangepast voor de leesbaarheid en anoniem i.v.m. privacy.

Wil alvast zeggen dat bezorgdheid niet nodig is – later misschien meer. Nu eerst over ‘Wonderen der Natuur’ – en… aanvullende weetjes over de moesson en rijst telen – (hoop niet in herhaling te vervallen).

Paradijs…

Jaarlijks tropen-fenomeen: de moesson – we zitten er weer middenin. Afgelopen weken vielen er groeizame buien – soms ‘drizzelde’ het de hele nacht. Wonderbaarlijk hoe onstuimig de natuur ervan groeit. In mei leek alles dood en verbrand. Maar na de eerste moessonbuien barste het groen uit takken en twijgen en uit de kale aarde spoot onkruid omhoog. Algauw verscheen er ook schitterende bloei met verrukkelijke geuren – ik denk dan: dit is hemels! – zou het Paradijs echt mooier zijn..?

Verwondering en Bewondering…

Voor trouwe lezers geen nieuws: de Wonderen der Natuur maken mij sprakeloos.
Mijn verwondering is nu op z’n hoogst – (net als in het voorjaar in Nederland, als de natuur weer frisgroen werd). Die verwondering gaat overigens verder. In het vorige blog schreef ik over ‘voedende relaties’ voor m’n ontwikkeling en groei – wil de natuur er nu aan toevoegen.

Ik voel me enorm bevoorrecht. Als kind was ik vaak in de natuur en bij de zee en beleefde er sublieme momenten. Later kon ik nog meer natuur-pracht bewonderen tijdens vakantie- en zakenreizen. Ook daar had ik ervaringen vol stil geluk – ervaringen die je best ‘religieus’ mag noemen.

Het is onmogelijk te bepalen welke ervaring de mooiste en diepste indruk achterliet. Herinneringen aan natuur-wondertjes in ’s-Gravenzandse sloten, zijn net zo helder, intens en vol van verrukking, als die aan het donderende geraas van de immense Niagara watervallen en het adembenemende uitzicht (uit een vliegtuig) over de met sneeuw bepoederde Rocky Mountains in Canada. Het aantal prachtplekken wat ik mocht bezoeken, en de variëteit aan schoonheid die ik mocht indrinken, is ontelbaar en multi-verschillend, maar… het sublieme van de beleving blijft gelijk: stille schoonheid, eindeloze ruimte en vredige verrukking – nietigheid verbonden in grootsheid – feitelijk onbeschrijfelijk.

Ik begrijp best waarom Boeddha adviseerde om in de natuur te mediteren – (wat hij zelf ook deed, net als Jezus en andere Meesters). Ook begrijp ik waarom monniken het maanden of zelfs jaren in afzondering kunnen volhouden. Het gaat vanzelf omdat het me ‘voed en verlicht’ en ik (mezelf) kan ZIJN … één met de natuur of het Universum.
(Sorry voor het verheven uitstapje.)

Bewondering…
Iets heel anders is mijn bewondering voor de rijstboeren hier – of… misschien niet eens zóveel anders. In Blog nr. 27 schreef ik er al over – toen vooral over de oogst – nu iets over de…

Nieuwe rijstteelt…

Vooraf: al mijn hele leven buig ik vol respect voor boeren en tuinders, omdat ze elke keer weer moedig opnieuw beginnen – zekerheid over succes en opbrengst: Nul – Nada – Niente – [‘Mai Mie’ in het Thias].

Zodra de moesson zich aandient, treffen de boeren voorbereidingen. Als de eerste regen de grond bevochtigt heeft, maaien* ze opgeschoten onkruid van de veldjes (paddy fields), vervolgens worden deze geploegd of gefreesd en daarna onder water gezet.

Daarop volgt een zware klus. Beschadigde dammetjes worden hersteld, door zompige klei uit de ondergelopen veldjes te peuren en tegen de dammetjes te ‘plakken en smeren’. Ook worden alle kanaaltjes geschoond. Sommige boeren dragen laarzen maar de meeste werken blootsvoets – (laarzen blijven in de klei-boter steken en raken vol water, en je krijgt er stinkvoeten in). In de vochtige warmte is dit zware werk alleen in een traag tempo vol te houden.
Ik kan het niet, omdat mijn westerse tempo nog altijd te hoog ligt – werk mezelf letterlijk leeg – al drink ik emmers water, mijn lijf kan het vochtverlies onmogelijk bijbenen.

* Maaien gebeurt nu met hand-machines – (dezelfde die Nederlandse wegwerkers gebruiken om gras rond verkeerspaaltjes te maaien). Helaas worden tegenwoordig ook wel chemische middelen gebruikt. Ploegen, frezen en egaliseren – vroeger werk voor de buffels – wordt nu met tractoren en handmachines gedaan.

Vakmanschap is…

… Meesterschap – ook bij de rijstteelt. Succesfactor 1: als alle voorbereidende klussen geklaard zijn, worden de veldjes geëgaliseerd – voor een succesvolle teelt moeten ze tot in alle hoeken ‘waterpas’ liggen. Vakkundige boeren zeulen hun machine net zo lang door de ondergelopen veldjes tot ze tevreden zijn – vroeger zwoegden ze achter hun buffels, die met een egge achter zich aan plonzend door de smurrie sjokten.

Als de veldjes er biljartlaken-strak bijliggen volgt succesfactor 2: gelijkmatig zaaien of planten*. Bij ons in de bergen wordt de meeste rijst gezaaid – tegenwoordig vaak met een soort blaasmachine – vanuit een voorraadtank op de rug wordt de rijst via een handslang weggeblazen. Vanzelfsprekend is het zaak om de zaadkorrels gelijkmatig te verdelen, ze mogen niet op hoopjes terecht komen.

Ook bij planten is gelijkmatige verdeling essentieel, maar hier komt nog bij dat alle plantjes even diep in de klei-boter moeten worden gedrukt. Ook zwaar werk; voorover gebogen de rijstplantjes in die smeuïge boter steken – met je voeten in de zuigende smurrie en tot aan je knieën in het water. Dit wordt trouwens altijd in groepsverband gedaan, door familie of loonwerkers uit de buurt en… met aanstekelijk plezier.

* Zaaien of Planten..?
Door eerst op een plantbed te zaaien en later uit te planten duurt de veldteelt korter en kan vaker worden geteeld. Ook kan de kwaliteit van het zaai- plantgoed vooraf beter worden gecontroleerd. Bij ons land in Mae Ann kan door gebrek aan water sowieso maar 1 x per jaar worden geteeld. Daardoor is zaaien hier economischer – planten vereist immers meer handelingen en mankracht.
Overigens zeggen veel Thai dat ‘Zaaiboeren’ luier zijn dan ‘Plantboeren’.

Vraatzucht…

Gezaaide rijst vereist daarna een extra tussenstap. Na het zaaien laten de boeren het water tot nét boven landniveau weglopen, om te voorkomen dat het zaaigoed verstikt en verrot. Gedurende 3 tot 5 dagen liggen de veldjes er glibberig glimmend en klei-kleurig bij. Dan is er gevaar voor vogelvraat. Als vogels de kiemende rijst ontdekken, komen ze die in zwermen wegpikken. Om ze weg te jagen plaatsen boeren vogelverschrikkers en sommige verdedigen hun rijst persoonlijk van voor zonsopgang tot na zonsondergang. Bij alle rijstvelden staan zogenoemde Sala’s – soort prieeltjes – waar boeren kunnen schuilen voor zon en regen, vele zijn voorzien van klamboe en kookgerei. (Sóms nuttigen boeren er een alcoholische versnapering, waarna ze in slaap vallen – droom-momenten voor boer en vogels.)

Zodra de rijst enkele centimeters boven de grond uitkomt en ze de veldjes met een heldergroene zweem kleurt, worden ze ‘langzaam’ weer onder water gezet – langzaam om te voorkomen dat de rijst koude voetjes krijgt en afsterft. (Water op rijstvelden voelt altijd tamelijk warm aan.)

Na het zaaien of planten volgt voor de boeren een relatief rustige tijd, maar… tot aan de oogst blijft oppassen geboden – onder andere voor nóg meer vraatzucht. Verschillende insecten kunnen schade veroorzaken, en… bijvoorbeeld ratten houden van de jonge rijst.

Muggen-Alert…

Ik schreef al vaker over muggen-ellende tijdens de moesson – wil nu nog wat toevoegen, op gevaar af dat het gaat vervelen.

Ik had laatst een keelontsteking die niet vanzelf wegging – ging naar de dorpskliniek en kreeg een antibioticakuur – (niks voor mij). Bij de kliniek vonden ze me ‘dom’ omdat ik pas kwam na een paar dagen keelpijn – Sa riep ook steeds: ‘ga nou naar de dokter’! In deze tijd worden namelijk veel mensen ziek van de muggenbeten. Elk jaar komen vele in het ziekenhuis en elk jaar zijn er slachtoffers*. In de kliniek werd ik daarom Alert op vlekjes en bultjes gescreend.
(In de buitengebieden komen gemeentewerkers gratis huis-en-tuin uitroken – voor kenners: ze gebruiken een Pulsfog.)

* Veel westerlingen denken dat in de tropen alleen de malariamug gevaarlijk kan zijn – intussen weet ik dat veel soorten je ernstig ziek kunnen maken. Ik word regelmatig gestoken en voel dat het me uitput of in ieder geval aan m’n weerstand knaagt. Wil hier aan toevoegen dat westerse reisorganisaties en artsen mijns inziens te luchtig doen over de gevaren – ik hoor er althans weinig over.

Mini-Bijters…

Er zijn nog andere insecten die ons tijdens de moesson lastigvallen. Zo is er een mini-vliegje wat het op ogen voorzien heeft. Het bijt erg irritant in je ooghoeken en dat kan leiden tot nare ontstekingen. Daarom dragen wij nu een soort Nikab als we op het land werken. Grappig om te zien: boeddhistische boeren mohammedaans ingepakt.

Dorpskliniek…

… waarover ik schreef is een soort huisartsenpost van de overheid. De bezetting bestaat uit een arts en verpleegkundige plus enkele assistenten, én… een (Thaise-) massagetherapeut. Behandelingen, medicijnen en verbandmiddelen zijn er bijna gratis. We kunnen er terecht met kleine aandoeningen en onder andere dagelijks wonden laten verzorgen – bijvoorbeeld na lichte ingrepen in een ziekenhuis.

Ik moest helaas al meerdere keren gebruik maken van deze Thaise super-service. Zulke zorg is in de tropen natuurlijk levensbelangrijk. Je kunt je wel voorstellen dat slechte wondverzorging in dit klimaat tot vervelende complicaties kan leiden .

Einde Blog nr. 32 – er was meer schrijfstof, onder andere over een ‘Slangincidentje’, maar Vol=Vol – nr. 33 volgt spoedig. Voor nu: Bedankt voor het lezen en…

Hartelijke groeten,
Luc
PS – Fijne Vakantie aan degenen die dat (gaan) vieren..!!!

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 31…

Mae Rim, Thailand, 22 juni 2017.

Eerder dan gepland – jullie reacties nodigden tot …

–  Re-Reacties + Resultaat…
–  Weg uit het Zilte Zeeklimaat…
–  Eigen-Aardigheden – Gevolgen:
–  Voedzame Inspiratie…
–  Nieuw: Donaties – Sponsoring…

Enkele reacties op Blog nr. 30 – [aangepast om het kort te houden]…
‘Waarom vraag je geregeld of mensen de blog nog leuk vinden? Waarschijnlijk omdat je geen reacties krijgt. Dat is normaal, is tenminste mijn ervaring’.
‘Hartelijk dank voor je wederom mooie bericht. De combinatie van het inkijkje in jullie leven en jouw reflectie op grotere levensvragen waardeer ik zeer’.
‘Uiteraard lees ik ze met belangstelling – doet me ook goed dat het goed met je gaat’.
‘Je hebt gelijk dat je zo af en toe eens vraagt of je Blogs gewaardeerd worden. Van mijn kant volmondig “ja”! Ik ben er altijd blij mee – Dank je wel’.
‘Door de stortvloed aan informatie en de Social media gekte, houden mensen geen tijd meer over voor persoonlijk contact’.
‘Heerlijke weekend-lectuur Luc, leuk om op de hoogte te blijven’!
‘Ik woon nog in Nederland en ervaar hetzelfde, ook bij mij gaan veel contactdraadjes los, en er ontstaan intensere nieuwe […]’.
‘Lekker blijven schrijven’.
‘Ik word elke keer blij als er een blog binnenkomt !!! En of die nu over het land gaat, over jou of over je feelings maakt me geen reet uit. Je schrijft positief en daar hou ik van. Dus van mij mag je blijven schrijven, graag zelfs’.

Veel dank aan iedereen; voor de moeite en voor de waardering die ik proef!

Re-Reacties + Resultaat…

Ongeveer 10 á 20% van degenen die een aankondiging krijgen reageert – volgens deskundigen een prima score en voor mij voldoende – (statistieken zeggen mij weinig). Ik vraag reacties om na te gaan of ik wordt begrepen en om suggesties te ontlokken – dus, ook om mezelf te verbeteren.
Het kan de (moderne) mens niet ontgaan: Social media – en Blogs en Nieuwsbrieven – dragen bij aan Tsunami’s leesvoer. Noodzaak voor de één, verslaving voor de ander, voor weer anderen wellicht een kwelling.

Van een marketing-goeroe: “Niet op Sociale Media..? – Oeps, dat betekent: Geen contacten = Geen werk = Geen leven en Geen toekomst!”
In dit moderne tijdperk lijkt Economie de nieuwe religie; een doel op zich. Ik voel me soms een Economische koe – een nummer wat alleen telt omdat hét kan worden uitgemolken. Digitale uitwisseling en Informatie zijn van levensbelang – althans, voor wie deze religie gelooft.

Resultaat…
Jullie reacties bemoedigden mij weer. Ik ben wederom wijzer geworden en blijf schrijven, bij voorkeur spontaan, over de actualiteit hier en over wat in me opkomt. Schreef eerder: kan in Bloggen m’n ei kwijt en het houdt me alert – toevoeging nu: de kans blijft dat iemand er iets aan heeft – “niet geschoten is zeker gemist”.

Overigens kwamen er geen afschrijvingen – betekent natuurlijk niet dat iedereen mijn Blogs daadwerkelijk leest – vele hebben geen tijd, andere deleten misschien meteen.

Weg uit het Zilte Zeeklimaat…

Met losse contactdraadjes in het vorige Blog doelde ik ook op Frisse Feedback uit Nederland. Jullie reactie-draadjes triggeren verder borduren.

Voor mijn verhuizing naar Thailand, leefde ik jaren als kluizenaar – woonde alleen en vermeed contacten (mede vanwege burn-out-gevolgen). Past ook bij mijn aard om relatief weinig contact te zoeken – 1-op-1 of in klein gezelschap voelt prima, vooral als dat contact niet alleen oppervlakkig is – maar in de massa voel ik me gauw verloren.

Import: Vreemde eenden…
Ik heb m’n wortels losgetrokken uit de Westlandse Geestgronden en m’n lijf uit het Zilte Zeeklimaat; het dynamische Westland verruilt voor een trager Tropenbestaan, en de (s)Prekende Hollands-Calvinistische cultuur gewisseld voor de ingetogen Thais-Boeddhistische. Heb mezelf overgeplant in het Noord-Thaise berglandschap met haar ovenwarme Savanneklimaat. (Lijkt in Nederland nu ook te heersen.)
Ik wist en weet: totaal en diep wortelen in dit oh zo andere land, gaat nooit helemaal lukken. Maar… ik word geaccepteerd en gekoesterd en voel me hier thuis. Desalniettemin blijf ik Import – een Vreemde eend – en de doorsnee Thai blijft een vreemde voor mij, meestal zelfs een mysterie.

Je zou kunnen vragen: ‘Maar die vruchtbare bodem en dat groeizame klimaat zijn toch perfect om te wortelen Luc?’ – en… ‘In die zachtaardige boeddhistische leefsfeer móet je toch kunnen gedijen?’ Antwoord op beide vragen: “Ja!”
Er zijn echter omstandigheden die Totaal aarden of Integreren belemmeren: de cultuur-eigen-aardigheden verschillen teveel en diepgaande contacten zijn nagenoeg onmogelijk, alleen al omdat ik mij (de achtergrond-nuances van) de taal niet meer eigen kan maken.

Eigen-Aardigheden…

Toevallig stuurde vriend Jaap mij enkele zinnen uit een boekje van Bas Heijne – titel Onbehagen...
“Een mens is helemaal geen autonoom individu, maar grotendeels het product van een cultuur waarin hij of zij geboren wordt [en opgroeit] — de cultuur geeft de mens een mal, waarin hij zelf zijn leven vorm kan geven. Een individu verwezenlijkt zichzelf in contact met zijn omgeving, zijn cultuur”.

Van mij: elk gezin, elk dorp, elke voetbal- of tennisclub enzovoort, heeft haar eigen cultuur. Ik herinner me de verschillen tussen buurten in ons dorp, en tussen de andere Westlandse dorpen en zéker met Den Haag; de stad.
Dankzij internet en de reismogelijkheden is de wereld een dorp geworden – toch hoef ik de verschillen tussen Eigen en Import niet uit te leggen, neem ik aan. Of je uit een andere stad, streek of provincie, of uit een ander land vandaan komt – de eigen- aardige verschillen zijn generaties later nog merkbaar. Ik weet het niet maar regel zou wel es kunnen zijn: ‘hoe verder weg, hoe groter de verschillen’.

[Hier ging ik uitweiden over Integratie – over dat veel landen, waaronder NL, daaromtrent onmogelijke eisen stellen, althans… volgens mij. Maar – politiek is niet mijn ding – ik raakte verstrikt omdat mijn ideaalbeeld: “Verschillen Verrijken”, niet valt te rijmen met ook desastreuze gevolgen, die iedereen kan zien. Daarom, wat hier stond weggehaald.

[Wassenbeeld monnik]

Gevolgen…

Kan makkelijk een Blog vullen met voor- en nadelen van mijn overplanting – “elk voordeel heb z’n nadeel”, merkte ‘onze’ vermaarde Johan ooit al op.

Ik beperk me tot eentje, om ook dit Blog leesbaar te houden.
Nadeel – daar komt ie: geen- of slechts dunne draadjes met Nederland betekent weinig voeding daarvandaan – gebrekkige draadjes in Thailand leidt tot hetzelfde: relatief weinig voeding hiervandaan. Gevolg: ik ben vooral op mezelf aangewezen – wat me meteen brengt bij hét Voordeel: volop gelegenheid voor meditatie, contemplatie, zelfreflectie enzovoort. Het brengt me dus onherroepelijk dichter bij me- Zelf – het belangrijkste contact in mijn (ons) leven.

Terug naar Bas Heijne, de laatste zin trof mij het meest: “Een individu verwezenlijkt zichzelf in contact met zijn omgeving, zijn cultuur”.
Onlangs las ik een Blog van een Palliatieve arts. Persoonlijke waarnemingen brachten haar tot het volgende: “in de laatste levensdagen hebben mensen niet zoveel behoefte aan medelijden, religieuze overdaad en uitvoerige afscheidsriten (veel minder dan vele menen te moeten bieden). Ook spijt van ‘niet gedane zaken’ of ‘gemaakte fouten’ speelt meestal niet zo. De meesten blijken graag, en met genoegen terug te kijken op – (of nog eens herinneringen te willen ophalen met) – relaties waarmee en/of waardoor tijdens het leven belangrijke ontwikkel- en groeistappen zijn gezet.” (Verder in mijn woorden): Omdat hij/zij dankzij de voeding en inspiratie die dat gaf, zichzelf (een stukje verder) kon ontdekken en verwezenlijken.

Inspiratie…

Kan het nu al beamen – ik mocht veel kennis en wijsheid opdoen uit talloze evenementen en uit boeken, films en andere media; bewaar mooie herinneringen aan prestaties, ervaringen enzovoort – wat me echter het helderst voor de geest komt, en blij maakt, zijn “intense inspiratieve contacten” met anderen; familieleden, vrienden, vriendinnen, collega’s én… met andere toevallige medereizigers die mijn hart ‘raakten’ tijdens mijn zogeheten Levensreis. Het mooie voor nu: de her -innering hernieuwt de (h)erkenning en inspireert me weer. Mijn wens of gebed: “moge nog veel van zulke contacten volgen en moge de Inspiratie wederkerig zijn”.

Donaties – Sponsoring…

Nieuw op m’n site: Donaties – Sponsoring. Lang over nagedacht en veel over getwijfeld. Wil namelijk niet bedelen en geen verplichtingen scheppen! Anderzijds krijg ik regelmatig iets aangeboden naar aanleiding van mijn (onze) diensten en zo.
Daarnaast fantaseer ik al lang over mogelijkheden om zonder Tariefafspraken te kunnen werken. Zocht naar Vrijheid ten aanzien van of en hoeveel men wil (kan) betalen. Daarom nu toegevoegd, ook als experiment.

Hier eindigt Blog nr. 31 – Dank voor het lezen..!
(hoop dat je iets van je gading trof)

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Emai: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 30…

Mae Rim, Thailand, 26 mei 2017.

–  Mijlpaal – Nieuwe fase…
–  Sa en Cream…
–  Ontdekkingsreis…
–  Heldere ‘Top’ – Bescheiden eenvoud…
–  Benieuwd..!

Eindelijk…
… na een pauze van ruim 3 maanden.
Deze pauze had diverse oorzaken. De belangrijkste: maart en april waren super-heet en dat vrat energie.
En in het vorige Blog schreef ik al over ‘nieuwe ontwikkelingen’ – daarover broeden belemmerde m’n inspiratie.

Mijlpaal – Nieuwe fase…

In maart bereikte mijn aardse bestaan een nieuwe mijlpaal: ben hier nu 70 jaar..!
Volgens bepaalde levens- filosofieën begint elk zevende jaar een nieuwe fase – bij 70 begint dus de 10e.
Inderdaad lijkt er veel te veranderen – al ging natuurlijk op m’n verjaardag niet ineens een schakelaar om.

Er gebeurt genoeg om meerdere Blogs te vullen, maar… ik ervaar een drempel. Het lijkt of de aansluiting weg is – ik weet niet zo goed hoe aan jullie te schrijven. In het vorige Blog stond al: misschien ben ik te lang uit Nederland weg en teveel Ver-Oostert. Of dat zo is weet ik niet – wel lijken er contactdraadjes losgeraakt.

Nóg een dilemma… ik schrijf erg graag over Thailand en over mijn (ons) wel en wee hier. Ook is er aandrang om mijn gedachten over ‘levenszaken’ te delen. Tot nu toe wisselde ik deze onderwerpen af, maar nu komt het: ik heb het gevoel dat m’n Blogs daardoor minder aantrekkelijk, of moeilijker leesbaar zijn. Voor dit dilemma zoek ik een oplossing.

Afijn, uitdagingen en veranderingen horen bij het leven en mijn schrijverijen zijn daarop (gelukkig!) geen uitzondering. Ik ben ervan overtuigd dat alles zijn/haar eigen tijd en (goede!) bedoeling heeft.

Veranderingen…

Een paar veranderingen zijn al een feit. Voorlopig schrijf ik minder; waarschijnlijk om de 2 á 3 maanden een Blog – hoofdzakelijk over Thailand en mijn ervaringen hier. De komende tijd wil ik helder krijgen of en hoe ik de levenszaken inbreng – uiteraard maken die ook deel uit van m’n dagelijkse bestaan, dus… komen ze vanzelf weleens aan bod.

Onze insteek voor het ontvangen van gasten is gewijzigd – schreef ik al in het vorige Blog. Als je wilt langskomen – Hartelijk Welkom! – kijk asjeblieft eerst op de site bij ‘Welkom in Mae Rim’.

Sa en Cream…

Regelmatig vragen lezers: hoe gaat het nu met Sa en Cream?
Wel, met Sa gaat het goed, al heeft ze eigenlijk te weinig te doen. Gelukkig zijn er positive ontwikkelingen. Ze werkt regelmatig – steeds vaker – freelance als massage-therapeute in enkele sterren-resorts. Dat geeft voldoening en is goed voor haar eigenwaarde.

Cream gaat ook goed! – zij is onlangs toegelaten op een goed aangeschreven middelbare school in de stad, nog wel voor de “International course” – (alle leerstof in het Engels, plus Chinees en ik meen Frans). Na een paar introductieweken is ze vorige week officieel gestart. Wij zijn blij en ook best trots, en Cream zelf is erg enthousiast. Ze wordt trouwens nu wel groot, een echte dame.

“Ontdekkingsreis..”

Begin april reden we (weer) naar de familie in het zuiden, onder meer om het Songkran- of Waterfeest  te vieren – traditioneel het Thaise Nieuwjaar. Voor mij werd het een ‘ontdekkingsreis’.

Allereerst het reizen zelf. De heenreis besloot ik om ’s nachts te doen – m’n redenatie: lekker rustig en niet zo heet. Achteraf fout – ‘s nachts rijden er meer vrachtwagens en er wordt veel aan de wegen gewerkt, nog meer dan in Nederland. De grote wegen waren over lange stukken aan één zijde afgesloten en het verkeer werd over twee banen geleid, dus: elkaar tegemoetkomend verkeer. Bovendien was de signalering zeer slecht; levensgevaarlijk en zeer vermoeiend! Bijna overal gold een max van 80 – 90 km/u. En… er waren meer roadblock’s [controlefuiken] dan gewoonlijk, de politie controleerde soms om de 10 km – (alcohol en verdovende middelen). Het schoot niet op!

Ik had veel moeite om wakker te blijven – vaak gestopt voor een hazenslaapje – terwijl ik vroeger makkelijk een nachtje kon doorhalen (en daarvan snel herstelde). De ontdekking: ’s nachts rijden bezorgde me meer narigheid dan genoegen! Bij de familie was ik de eerste vier dagen niks waard – veel slapen en heel langzaam herstellen.

Over de terugreis deden we twee dagen. We sliepen in Lampang, ca 200 km voor Chiang Mai. Daar bezochten we ’s morgens vroeg een paar prachtige plekken. Onder andere de tempel van een ‘beroemde’ monnik die meer dan 5 jaar geleden is overleden. Zijn lichaam is nog gaaf en ligt opgebaard in een speciaal mausoleum, het is zichtbaar voor bezoekers (althans zijn hoofd) – een wonderlijke ervaring. Thai benaderen zulke plekken met veel respect en eren zo’n monnik oprecht – constant komen er mensen met bloemen en andere gaven en om kaarsen en wierook aan te steken – er heerst een serene, opgewekte sfeer.

Heldere ‘Top’…

Tijdens een Songkran-ceremonie bij een oom van Sa*, ontmoetten we een ‘begaafde’ jonge man – de partner van een nichtje van Sa. Ik noem hem een ‘helderziende lekenmonnik’. Zijn naam is Top en hij wordt wereldwijd geraadpleegd, door bedrijven en particulieren. In het Oosten is dit heel gewoon**. In Nederland raadplegen velen hun accountant als ze bijvoorbeeld een huis willen kopen, Thai gaan naar een astroloog of een (helderziende) monnik.

* Dit hoort bij Songkran: jongeren eren de ouderen door hen te bezoeken en te ‘wassen’ – voeten wassen in bloesemwater – de oudere geeft de jongere daarop zegeningen en goede raad.

** Ik schreef eerder: “in Thailand werden nooit heksen verbrand, integendeel; mensen met bijzondere gaven werden (en worden!) gerespecteerd en gekoesterd” – misschien zijn er daarom hier veel meer helderzienden en is het gewoner dan in het westen.

Terzijde…
Dit is zo’n punt waarbij ik twijfel óf en hoe erover te schrijven. Als het over ‘helderziendheid’ gaat ben ik vanzelf al terughoudend – er is veel kaf onder het koren en ik ben weleens belazerd. En… de doorsnee westerling weet geen raad met ‘dat vage gedoe’. Vele wijzen het zelfs af, vanuit angst, ongeloof of cynisme – overigens meestal zonder het serieus te willen onderzoeken. Mijn vrees is dat ook sommige van jullie het afwijzen of (mij) gek vinden, vandaar mijn twijfel om erover te schrijven.
Maar… voor mij is het heel gewoon en ik zie veel waarde (en waarheden) in de ‘andere werkelijkheden’ die zulke mensen zien – (ik weet inmiddels hoe het werkt, het is veel minder vaag en griezelig dan vele denken). Dus: ik schrijf verder…

Bescheiden eenvoud…

Ik raakte al gauw onder de indruk van Top s’ bescheidenheid en wijsheid. Daarom vroeg ik zijn visie over enkele persoonlijke zaken. Telkens weer leerzaam om te zien hoe zo iemand reageert: eerst geduldig en aandachtig luisteren, dan soms even de ogen sluiten, om daarna wijze woorden te spreken en situaties nauwkeurig te duiden, met details die ze volgens gangbare begrippen niet kunnen weten.
Top wist nu bijvoorbeeld ons land gedetailleerd te omschrijven, inclusief enkele bomen en waar ze staan – hij was nog nooit in Chiang Mai en zag ook nooit foto’s van ons land.

Belangrijker was uiteraard wat hij te zeggen had. Ik was bijvoorbeeld nog steeds krampachtig over ons land. Voor mij is het er prachtig en ik voel me er erg thuis, maar besef dat het praktisch onhaalbaar is om er nog een huis op te bouwen. Het ligt voor de hand om het te verkopen, maar dat idee bezorgde me spanningen. Dankzij Top zie ik verkopen nu relaxter.
Top: “het is echt een goeie plek voor jou om te zijn en vooral om er te mediteren – zolang je geen alternatief hebt en het geld niet nodig hebt, kun je er toch gewoon van genieten? Als de tijd rijp is komt de oplossing vanzelf.”
Hoewel dit achteraf vanzelfsprekend klinkt – (anderen zeiden het ook al) – drong het nu pas tot me door* – het luchtte enorm op.
* De zoveelste bevestiging dat ‘alles zijn/haar tijd heeft’ en ik mijn ontwikkeling en groei niet kan forceren – “gras groeit niet sneller door eraan te trekken”.

Opmerkelijk, Top wil geen vergoeding, ook niet van anderen – toen ik hem iets aanbood weigerde hij resoluut: “dat mag ik niet aannemen van mijn meester”. Hieraan herken ik overigens de goeie helderziende helpers – zij verlangen geen vergoeding en slaan zichzelf nooit op de borst – (ook geven ze consequent alle eer aan hun leraar of meester) – monniken vragen überhaupt nergens om.
Noot: bezoekers laten in een tempel soms een envelop-met-inhoud achter, of kleding of voedsel – (betaling naar mogelijkheid en draagkracht zogezegd).

Benieuwd..!

Tot besluit kan ik nog zeggen dat de reacties van Top verrassend aansluiten bij mijn recente ontdekkingen. Een suggestie was: “blijf vooral mediteren” – hij raadde mij aan om dat met een specifieke ‘verlichte’ monnik te gaan doen – zijn naam is Plian [vrij vertaald: verandering].
Plian is Adjahn [hoofdmonnik, leraar] in een schitterende tempel bij ons in de buurt. Hij is van een strenge boeddhistische stroming – de monniken eten alleen ’s morgens en mediteren de rest van de dag in afzondering. Voor zonsopgang en rond zonsondergang houden ze een ‘dienst’, waarin de Adjahn wijsheden deelt. Omdat de tempel in een afgelegen bos ligt, is het er uitgestorven stil.

Opmerkelijk: tijdens mijn eerste Thailand reis in 2007 bezocht ik deze tempel ‘toevallig’ en 3 jaar geleden ontmoette ik ook Plian – die ontmoeting raakte mij toen diep. Ben nu erg benieuwd hoe het verder gaat…

Hier eindigt Blog nr. 30 – dank voor het lezen! – en… reageer alsjeblieft als je aanleiding voelt!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.nl…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Nabranders…

Ik werk momenteel aan m’n website. Wat naar mijn smaak niet meer past haal ik eraf of wordt gewijzigd. Het onderwerp Memo-Notes is al verdwenen, omdat er niet op werd gereageerd en ik geen inspiratie kreeg om het aan te vullen.

Belangrijk: dankzij positieve reacties weet ik dat vele mijn Blogs waarderen. Van veel anderen weet ik dat echter niet en soms denk ik dat (de aankondigingen voor) mijn Blogs misschien wel irriteren. Als dat zo is, hoop ik dat je een RE-mail stuurt en aangeeft dat je van m’n Blog-lijst af wilt – irritaties zijn volgens mij voor ons beide niet  goed.